اشعار محرم 1400

شعر سروده استاد زارع شیرازی – اول محرم

بوی داغیست که بر قلب بشر بنشسته
چارده قرن .دل شیعه ی تو بشکسته

یاحسینست ندای همه ی عشاقت
گریه هاییست صدای همه ی عشاقت

مادرت فاطمه از عرش . چه گریان شده است
زینب حیدر کرار پریشان شده است

حوری و جن و ملک سینه زنت گشته حسین
و خداوند به دور بدنت گشته حسین

آمده ماه عزای تو . تویی ثار الله
عاشقم بر غمت ای نور. اباعبدالله

مصطفی بر غمِ جانکاه تو گریید حسین
پدرت بر دل و بر آهِ تو گریید حسین

مادرت فاطمه از داغ سر ببریده
مو پریشان ز سر عرش خدا میدیده

ناله ای زد که دل جن و بشر لرزیده
و چنان گریه ی او چشم بشر نادیده

یا حسین ای همه ی مُلک و مَلَک .قربانت
دیده ی عالم و ادم ز غمت گریانت

کربلای تو فقط قبله گه عشاقست
اربعین. پای پیاده که رهِ عشاقست

آمدم نوکری شاه شهیدانم حسین
من واولادم واین اشک …بقربانم حسین

گریه ی زارع شیراز. میان حرمست
حافظ دین من و عشق. خدای کرمست

________________________________________________________________

شعر سروده دوم محرم – ورود به کربلا

سرزمین غم .همین میعاگاهم با خداست
درهمین مقتل. نگاه و سوز آهم باخداست

ای اباالفضلم بپا کن خیمه ها سقای من
خیمه های بانوان و بچه ها سقای من

زینبم اینجا شود بی سر تنم ای خواهرم
من بمیرم روز عاشورا به اشک مادرم

درهمین دشتست پاره پاره گردد اکبرم
غرق خون با تیر میگردد گلوی اصغرم

قاسمم زیر سم اسبان دشمن میرود
تا تنش بینم که گویا روح از تن میرود

زینبم بر صبر قلب تو دعا دارم هنوز
من برای عاشقانم کربلا دارم هنوز

ای فدای اشک چشمت زینبم گریان نشو
گر سرم بی تن به نیزه دیده ای نالان نشو

من تنم در زیر صد نیزه .شکسته میرود
حضرت معشوق تو با قلب خسته میرود

دست عباسم جدا ازتن کنند ای زینبم
بر تن او. نیزه ی دشمن کنند ای زینبم

هردوچشمش می شود خونین ز تیر حرمله
قامت عباسِ من رنگین ز تیر حرمله

زینبم سرها به نیزه . این بدنها بر زمین
این غم عظماست ای بنت امیرالمومنین

زارع شیراز . هر لحظه کنار قتلگاست
زنده و مرده . تمام هستی اش در کربلاست

__________________________________________________________________

شعر سروده سوم محرم – شهادت حضرت رقیه (س)

بدنم زخمی و با صورتِ نیلی چه‌ کنم
با غم و دردِ دوصد ضربت سیلی چه کنم

یک سه ساله که قد و قامتِ کوچک دارد
این تنِ لاغرِ من طاقتِ کوچک دارد

پهلویم داغ شد از ضربِ لگدها چه کنم
ای پدر با کتکِ آدمِ بدها چه کنم

مثل زهرایم و زخمهای فراوان دارم
مثل یک زجرِ لعین .زجر . نگهبان دارم

لفظِ بابا به لبم آمد و زد بر بدنم
زیرِ شلاق. تنِ عمه ی من روی تنم

سپرم زینب کبراست مقابل با زجر
زیرِ شلاق. تنِ زینب و حائل با زجر

گفت این دخترِ نازِ شهِ دلهاست نزن
پدرش نیست دراین قافله تنهاست نزن

آخر از شامِ ملاقات و سرِ ببریده
ناله ای زد که جهان مثلِ وِرا نادیده

در کنار سرِ بابای خودت خوابیدی
اربعین .کرببلا . قبرِ پدر. نادیدی

شبِ تدفین تو .تاصبح. چه گریید عمه
ناله ی اهل خرابه ست چه بشنید عمه

قبله ی جانِ منی دخترِ ارباب منی
خانوم. آرامشِ این سینه ی بیتاب منی

دلِ این زارع شیراز . بُوَد ویرانه
ز محبت به تو تا عرش شدم دیوانه

_________________________________________________________________

شعر سروده 11 محرم 1400 – مدح امیر المومنین (ع)

من بقربان علی. عشق علی دین منست
نور ایوان نجف . آیه و آیین منست

لطف حق هو بکشم سرور محشر دارم
بی نیازم ز جهان .حضرت حیدر دارم

ای امام دل وجان . شافع من روز حساب
ای حقیقت به کلام الله حق. نفس کتاب

امدم بر در خوان کرمت ادرکنی
کودک روح من و این حرمت ادرکنی

نفس جنت تویی ای شاه . امان میخواهم
دربهشتم بهمین عشق و زمان میخواهم

دوست دارم بمیان حرمت . مرگ آید
بین گریه به مکان حرمت مرگ آید

من ولای علوی را به جهانی ندهم
همه دنیای دنی را به جنانی ندهم

جنتم روح بهشتم فقط از آن علیست
قبله و کعبه ی من چهره ی تابان علیست

خاک ایوان حریم تو به از ارض بهشت
شکر حق دارم ازین عشق که ارباب نوشت

من فقط خاک کف پای تورا میبوسم
شاه من. پرچم اعلای تو را میبوسم

لطف تو ذره ی نوری به لوایت شده ام
دست عباس سپردی بفدایت شده ام

فرجی نیست به عشاق تو جز روز ظهور
پدر مهدی موعودی و خالق بر نور

عشق این زارع شیراز . خدا میداند
صوت حق را حرم کرببلا میداند

_________________________________________________________________

شعر شهادت حضرت عباس (ع) – تاسوعا 1400

گوشه ی علقمه .عباس شهید افتاده
بدن حضرت سقا چه وحید افتاده

گفت ارباب .شکسته کمرم از داغت
ای علمدار. ببین پرشررم از داغت

رفتی و اشک به چشمان حسین بنشسته
بخدا زینب کبری به دلت دل بسته

خون شده قامت و بی دست شدی سقایم
من حسینم دگر از بعد تو بس تنهایم

دشمنم صوت بکائم بشنیده ست عباس
و رقیه تن بی دست تو دیده ست عباس

سر تو مثل سر حیدر کرار شکافت
بین ابروی هلال تو چو پرگار شکافت

دست تو بین ره و جسم رشیدت اینجاست
زینبم قامت عباس شهیدت اینجاست

تیر بر دیده ی شهلای تو زد سقایم
نیزه بر پهلوی رعنای تو زد سقایم

بدنت علقمه و قلب تو با خواهرمن
شد عزادار غمت اشک من و دخترمن

بعد تو زینب و این راه اسارت ای وای
تازیان و کتک و فرط حقارت ای وای

و سه ساله که برای غم تو گریه کند
از غم دوری و از ماتم تو گریه کند

کمرم خم شده عباس . ز دیدار تنت
بی برادرشده ام اشکم و گلزار تنت

گفتی اقا تن من را نبری در خیمه
عطش و سوز و هزاران شرری درخیمه

چه بگویم به رقیه که نیامدعباس
چه جوابی به سکینه که نیامدعباس

خیمه ات را به زمین میزنم ای صفدر من
صاحب خیمه نیاید بخدا خواهر من

کربلا . زارع شیراز رموزی فهمید
از سوی قبر اباالفضل . چه سوزی فهمید

_________________________________________________________________

شعر سروده محرم 1400 – اسارت حضرت زینب (س)

من عزادارِ سرِ بی تنِ شاهم اینجا
زینبم بی کس و بی پشت و پناهم اینجا

همه. مردانِ من. از سیف. چه بی سر گشتند
همه .قربان به رهِ عشقِ برادر گشتند

چه امامیست که جانها به فدایش گشته
قبله ی قلب همه . کرببلایش گشته

روز عاشور. سرِ بی تنِ یاران دیدم
صد تنِ پاره. ز نیزه . چه فراوان دیدم

دستِ عباس. جدا از بدنش بود ای وای
نیزه وخنجرِ دشمن به تنش بود ای وای

چشمِ نازش شده منزلگهِ صد تیرِ جفا
مشهدِ پاکِ شهیدانِ خدا کرببلا

گودی ی قتلگه و یک بدن و صد نیزه
سینه ی شاه شهیدان و چه بیحد .نیزه

بدنی نیست فقط خونِ خدا بود و سُیوف
قطعه قطعه تنی و کرببلا بود و سُیوف

ای امان از دلِ زینب. چه کشیدی خانوم
ای فدایت که بجز غصه ندیدی خانوم

از سفر . راهِ اسارت به تو قسمت شده است
تازیان . طعن و حقارت به تو قسمت شده است

سُخنت کوفه. دل دشمن حق را لرزاند
خطبه ی حیدری ات قلبِ عدو را ترساند

ناگهان دیده ی زینب . سرِ آقا را دید
سر به محمل زد و با سوزِ دلش. خون گریید

گفت ای عشقِ دلم. روبرویم آمده ای
ای سرِ خونی ی ارباب. سویم آمده ای

از تماشای تو ای سر . دلِ زینب. خون شد
دیده ی خواهر تو بهر غمت جیحون شد

دخترانِ تو به این حبلِ اسارت بستند
حُرمتِ اهل و عیالت بخدا بشکستند

ای فدای سر تو… خون چکد از حنجر تو
ای بقربان سرِ بی بدنت خواهر تو

روضه ی زارع شیراز. سلامی دارد
با دلِ حضرت عباس . کلامی دارد

اشعار ماه صفر سال 1400

شعر سروده استاد زارع شیرازی – شهادت حضرت رقیه (س)

تن و رویم شده زخمی و تمامم نیلیست
بخدا صوت من و اه و فغانم نیلیست

چون شبیهم به رخ فاطمه . سیلی خوردم
ای پدر زیر کتکهای عدویت مردم

عمه زینب بخدا بود سپر بر بدنم
مشت خوردم به همه جای تنم با دهنم

زجر میزد به تن و فحش به اجدادم داد
سیلی ی کینه زد از درد. کشیدم فریاد

هردو طَرفِ رخِ من گشته کبود ای بابا
سپرِ من بجز از عمه نبود ای بابا

ضربِ شلاق به این قامتِ من عادت شد
مشت خولی به همین جسم و دهن . عادت شد

سرِ ببریده ی تو بر روی دامان آمد
پدرم بعدِ کتکهام به ویران آمد

توببین رویِ تمام بدنم اثاریست
از عدوی تو به اَنواع . به من آزاریست

یک عدوی تو زند سیلی ی ننگین‌ .بابا
دیگری مشت زند ضربت سنگین بابا

من فقط عمر سه ساله ز خدایم دارم
طاقتم کم بُوَد و ناله ز نایم دارم

سر تو با دلِ من گرمِ مناجات که شد
شاهد سیلی و دروازه ساعات که شد

سنگ از بام . روانه به سرم شد بابا
قدخمیده شدم و خم . کمرم شد بابا

ناله ی زارع شیراز به ویرانه رسید
صوت این نوکرِ آواره به دردانه رسید

__________________________________________________________________

شعر سروده صفر 1400 – شهادت حضرت رقیه (س)

دستم نمیرسد به تو ای سر بیا ز نی
بابای من. عزیز پیمبر بیا ز نی

شد صورتم شبیهِ رخ مادرت ببین
نیلی شده ست. زاده ی حیدر بیا ز نی

منزلگهم خرابه و مهمانِ من تویی
بهر دلِ شبیهه ی کوثر. بیا ز نی

بابا نگو که موی سرت سوخت در تنور
بر میهمانی ی دلِ دختر بیا ز نی

بر روی دامنم بِنِشین ای بریده . سر
امشب شَوم شهیده ی داور بیا ز نی

هروقت زیرِ نیزه. تو را کرده ام صدا
شلاق خوردم ای شهِ اطهر. بیا ز نی

میبوسم این لبانِ تو را چوب خورده است
من شاهدم به زخم لب و سر بیا ز نی

شعری که سوخت زارع شیراز و می سرود
از قبر توست ای شه محشر بیا ز نی

__________________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی – شهادت امام حسن مجتبی (ع)

پیش چشمانم کتک خوردهمسرم
زخمی از شلاق گشته کوثرم

من خودم دیدم که پهلویش شکست
ای حرامی زادگان من شوهرم

روبرویم فاطمه نقش زمین
نانجیبان .من خدا را مظهرم

میزنید از کین به پهلویش .نزن
از نگاهم شرم کن من حیدرم

سقط محسن کرده و زخمی شده
شاهد این غم به دیوار و درم

مجتبی گرید نزن برمادرش
حجت پروردگار اکبرم

زینبم ای وای چشمان حسین
روی خاک از حال رفته همسرم

بضعه ی پیغمبرست این فاطمه
مُردم وبشکسته شد بال و پرم

هستیم را روبرویم می زنند
ای خدا بنگر به چشمان ترم

هم حسینم شاهدست و زینبم
خون گرفته دیدگان انورم

مرتضایم زخم دارد قلب من
بر غریبی ام فدا شد کوثرم

زارع شیراز . با چشمان خیس
گفت من عبد جناب حیدرم

__________________________________________________________________

شعر سروده صفر 1400 – مناجات امیر المومنین (ع)

در کنار مقتلت گریان شدم
مست سوز ناله ی جانان شدم

فزتُ ای گفتی و سوزاندی مرا
از همین محرابِ خون تا کربلا

یاعلی راحت شدی از درد وغم
از غم زهرا و داغ عمر کم

از فراق فاطمه بس سوختی
چشم بر دیوار و آن در دوختی

بر سر قبرش صدای گریه است
از تو آه و غم نوای گریه است

ای خدا بر سوز و اشک مرتضی
بر صدای ناله ی شیر خدا

بر تمام درد دلهایش به چاه
بر نوا و صوت و آوایش به چاه

ای دلِ چَه. بشنو از درد و غمم
از فراق فاطمه پر ماتمم

بغض دارم در گلو . قلبم شکست
این تن من بر سر قبرش نشست

فاطمه برخیز حیدر آمده
خانومم فتاح خیبر آمده

بر سر خاکت نشستم فاطمه
هستی ام رفته ز دستم فاطمه

روبروی چشم من میزد تو را
فحش میداد از دهن. میزد تو را

عاشق شیرخدا شد فاطمه
بر غریبی ام فدا شد فاطمه

دست و پهلو . بازوان تو شکست
حیدر تو قهرمان تو شکست

زارع شیراز با محراب خون
گفت دردش را ز قلبی پر جنون

__________________________________________________________________

شعر  سروده 9 صفر 1400 – زبانحال حضرت زینب درقتلگاه واسارت

خودم دیدم سرت برروی نی شد
نگاه اشکبارم سوی نی شد

خودم دیدم تن تو سر ندارد
حسین فاطمه مادر ندارد

دگر اماده باشم بر اسارت
کتکها و شکنجه با حقارت

خودم دیدم که سرها میبریدند
برای نیزه بر تو میدویدند

بیابانی پر از تن های بی سر
فتاده بر زمین گلهای پرپر

نرفتم میزدند و جسم بردند
چه شلاقی که دخترهات خوردند

من و یک دل که دائم غم پذیرد
الهی خواهرت بعدت بمیرد

به روی دختران. سیلی نشسته
ز داغ تو ببین پشتم شکسته

سرت بر نیزه ها شد قبله گاهم
کجا رفت ساقی و پشت و پناهم

نگاه دیگرم بر حال طفلان
چه دردی داشت آن خار بیابان

زنان خیمه ها . بند اسارت
کجاگویم چنین زجر حقارت

منم زینب . علی را دخترم من
امام مجتبی را خواهرم من

منم عاشق به شاه کربلایم
خودم دیدم که خون شد نینوایم

سر بی تن . تنِ بی سر فراوان
فرار صد زن و دختر فراوان

تمام خیمه ها آتش بپاشد
اهانتها به ارض کربلا شد

اسارت همره تحقیر و زینب
طناب و قاتل و زنجیر و زینب

امان از دل که از غصه شکسته
نماز خواهرت هم شد نشسته

بیاد مادرم زهرا فتادم
کتک خوردم ولی معجر ندادم

چه راهی بود راه کوفه وشام
چه سنگی خورد بر سر از لب بام

سر تو با سر من خون گرفته
ببین اشک تر من خون گرفته

تو از خنجر منم از چوب محمل
دل و این داغ خونین و من و دل

کتک خوردم به ضرب تازیانه
خرابه شد برایم آشیانه

رقیه را سپر گشتم به آزار
غمش باشد شبیه درب و دیوار

شبیه فاطمه . قدش خمیده
سه ساله هست و صد غصه کشیده

برای زارع شیراز . دارد
حرم. این شعر غمگین را نگارد

__________________________________________________________________

شعر سروده 20 صفر 1400 – زبانحال حضرت زینب در کنار قبراباعبدالله

آمدم اما به یک قامت کبودی آمدم
اولین بارست میدانم نبودی آمدم

برسرقبرت نشستم درد دل گویم ولی
من چه گویم چون شد از کینه به ناموس علی

سیلی و شلاق و کعب نی نصیبم شد اخا
سوی چشمانت ز روی نی . حبیبم شد اخا‌

قدخمیده بازگشتم چون کتک خوردم حسین
زیر ضرب تازیانه ها فقط مردم حسین

من سپر بر قامت دردانه ات بودم حسین
شاهد اشک وی و ویرانه ات بودم حسین

سیلی از کین خورد رخسارش شبیه فاطمه ست
روضه و هم درب و دیوارش شبیه فاطمه ست

بارها از پای نیزه . محو دیدار تو شد
هم کتک خورد و نظاره . مست رخسار تو شد

گاهی از اوقات پرسید عمه جان این راس کیست
گفتم ای جانان من . جز راس بابای تو نیست

ای برادر در خرابه دفن بنمودم تنش
یادگاری ماند از او پاره ی پیراهنش

یا اخا جز درد و زنجیر و کتک نادیده ام
بر سر دروازه ها دشنامِ بد . بشنیده ام

سنگ خوردم در محلی که یهودیها زدند
سنگ بر اولاد پاک حضرت زهرا زدند

یک تنِ نیلی برایت یادگار آورده ام
دختران و بانوان با قلب زار آورده ام

جسمت اینجا راس تو بر روی نیزه وایِ من
چشم من مانده هنوزم سوی نیزه وایِ من

اربعین شد قلب زینب هم به دیدارت رسید
روز وصلِ خواهران باقلب غمدارت رسید

یااخابنگر سکینه . علقمه نالان شده
در کنار قبر عباست ببین‌گریان شده

گفت ای عباس. عمویم ظرف آب آورده ام
آب از علقم به این قلب کباب آورده ام

ما دگر آبی نمیخواهیم برخیز ای عمو
مافقط عباس میخواهیم برخیز ای عمو

زارع شیراز . از جان . نوکرِ بوفاضلست
مثل یک عبدِ مودب . بر درِ بوفاضلست

__________________________________________________________________

شعر سروده ۲۸ صفر ۱۴۰۰ – شهادت پیامبر اکرم (ص) و امام حسن مجتبی (ع)

پاره پاره جگر ازکین شده مولایم حسن
اثر زهر . چه خونین شده مولایم حسن

زینب و طشت و ببین خونِ جگرهای حسن
فاطمه فاطمه مادر شده اوای حسن

روضه اش روضه کوچه ست نه این زهر جفا
مجتبی دید که آن کوچه شده کرببلا

بین آن کوچه غم فاطمه شد نقش زمین
شاهدش چشم حسن بود و دل حبل متین

شاهد سیلی ی بر فاطمه جانش حسنست
دخت احمد روح وروانش حسنست

مجتبی یاد ازان کوچه ماتم دارد
یاد از روضه ی جانسوزِ دوصد غم دارد

نانجیبی وسط کوچه به مادر میزد
ضربتی بد به رخِ دخت پیمبر میزد

دید مادر شده مجروح ز ضربتهایش
فاطمه کشته شد از بهر علی مولایش

نونهالی به خودت روضه اکبر دیدی
خون و گوشواره ی صدیقه اطهر دیدی

پهلوی فاطمه بشکست حسن دیده حسن
بازوی فاطمه بشکست حسن دیده حسن

زندگی ی حسنش غربت اعظم دارد
حسن از دیده و دل . غصه وماتم دارد

شاهد قتل گل حیدر کرار حسن
ناظر هر نفس مادر بیمار حسن

روز تشییع . چه تیری بنشاندند به تنش
تیر ملعونه نشسته ست به روی بدنش

تیر باران به تنش گشت بمیرم ای وای
تن و تابوت گره خورد امیرم ای وای

کشته ی درد ومحن هست نزن تیر جفا
این تن ناز حسن هست نزن تیرجفا

گریه ی زارع شیراز از این روضه ی توست
وصدای غمِ پُر راز ازین روضه ی توست

__________________________________________________________________

شعر سروده 30 صفر 1400 – شهادت امام رضا (ع)

میان حجره به روی تراب افتاده
بیاد جد غریبش ز تاب افتاده

بسان مار گزیده به خود چه پیچیده
به جز غریبی و تنهایی اش که نادیده

شهادتم به روی خاک .یاد جدِّ غریب
محبتم به بوی خاک یاد جدِّ غریب

ولی به لحظه ی آخر. جواد دین آمد
به دامنش بنهاد آن سر از زمین . آمد

بغل گرفت پدررا چقدر گریان شد
وداع تلخ و فراقی. پسر چه نالان شد

ولی به کرببلا جسم بی سرِ آقاست
ببین به نیزه نشسته ست آن سرِ آقاست

پسر نبود بگیرد سری به دامانش
فدای خون تن او… تنِ چه عریانش

فقط نگاه پر از اشکِ خواهر و گودال
صدای ضجه ی زهراست مادر و گودال

هزار نیزه و یک جسمِ بی سر و زینب
هزار سیف و عزیز پیمبر و زینب

فقط ز نای دلش گریه کرد و نالان گفت
به اشک و سوز دلی با دوچشم گریان گفت

تویی عزیز دل مادرم تویی آیا
تویی حبیب دل کوثرم تویی آیا

چه کرد در وسط مقتل و هزاران نی
چه کرد با بدن بِسمل و هزاران نی

امان ز قلب شکسته ز آه تو زینب
تمام شیعه . غلامانِ راه تو زینب

اسیر . زارع شیراز بر محبت توست
تمام صوت و کلاسم ز نورِ دولت توست

اشعار ماه ربیع الاول سال 1400

شعر سروده 5 ربیع الاول سال 1400 – سالروز ضرب و شتم حضرت فاطمه (س)

به روز پنج ربیعست فاطمه افتاد
به پشت درب ز ضرب و ز واهمه افتاد

لگد زده به در آن دومی . زنازاده
چه شد به فاطمه . سقطی که محسن افتاده

لگد به پهلوی مادر. حرامیان زده اند
کتک به کوثر حیدر. به قصد جان زده اند

چه میخ در که نشست از جفا به سینه ی او
شنید آه دل فاطمه . مدینه ی او

بگفت فضه بیا محسنم فدایی شد
بیا که پاره ی قلبم ز غم. خدایی شد

کبود. صورت زهرا برای حیدر شد
حبیبه ی دل احمد فدای حیدر شد

میان کوچه به پهلو زدند صددفعه
غلاف بود و به بازو زدند صددفعه

علی ی خانه نشین و کبودی ی زهرا
فراق حبل متین و کبودی زهرا

تمام فاطمه بشکست از شکستن او
چه غصه خورد به کاشانه از نشستن او

چه شد به حیدر کرار بعد رفتن تو
نشست با دل غمبار بعد رفتن تو

به هرشب از غم سینه. به قبر تو .گریه
مزار توست که دارد ز صبر تو گریه

علی ز بعد تو دیگر علی نشد زهرا
ز بعد غصه ی آن در . علی نشد زهرا

صدای زارع شیراز بر غم پهلوست
هزار روضه ی عرشی ز درد آن بازوست

___________________________________________________________________

شعر سروده 8 ربیع الاول سال 1400 – شهادت امام حسن عسکری (ع)

شب شهادت تو عین غربتست اقا
بروی سینه ی تو خاک تربتست اقا

نظر نما که عزیزت نشسته بر بالین
دو چشم مهدی ات از اشک. گشته بس خونین

چه سم نشاند غمت را به سینه ی شیعه
حریم سامره ات شد مدینه ی شیعه

فدای اشک دو چشم اماممان مهدی
بخوان تو مرثیه ی عسکری بخوان مهدی

چه زهر بر بدنت کاری از جفا گشته
حسن ز زهر شهادت . سوی خداگشته

نماز بر بدنت خواند با دو چشم پراشک
نگاه او به تنت ماند با دو چشم پراشک

فدای قلب پر از داغ سرورم مهدی
حسین وفاطمه و سیف حیدرم مهدی

امام غایبِ جانم ز دیده خون بارم
پیام تسلیتم را به خدمتت دارم

تمام تسلیتم را به قلب تو گویم
صدای حیدر کرار از تو میجویم

امام عسکری من. تن تو مدفون شد
دو چشم شیعه ز داغت شبیه جیحون شد

ولی به کرببلا شاه بی کفن را بین
تمام نیزه و شمشیر و آن بدن را بین

چه افتاب بتابد به آن تن بی سر
چه شد به جسم عزیز خدا و پیغمبر

سرش به روی نی و جسم در ته گودال
چه شد به قامت زینب خمیده شد چون دال

همینکه آن تن بی سر میان گودی دید
شهید و دلبر کوثر میان گودی دید

چه لب گذاشت به اشک بر بریده رگهایش
به عرش خالق یزدان …رسیده آوایش

خدا قبول بکن این شهید قربانی
حسین فاطمه است این تو خوب میدانی

عزیز حضرت زهراست بی سر افتاده
نگار زینب کبراست بی سر افتاده

صفای زارع شیراز در حریم حسین
دلی گرفت به صد راز درحریم حسین

اشعار ماه ربیع الثانی سال 1400

شعر اول سروده 10 ربیع الثانی 1400 – شهادت حضرت معصومه (س)

رفت‌ از دار جهان . معصومه
پر کشید سوی جنان معصومه

شد شهیده .تنش از زهر بسوخت
گشت بی تاب و توان معصومه

آمد ایران که رضا را بیند
گشت محرومِ زمان معصومه

از مدینه بخدا آمده بود
دور از خانه ی شان معصومه

گشت مسموم چنان اجدادش
جان سپرده ست جوان معصومه

هفده روز فقط مهمان بود
ای فدا غربتتان معصومه

بر قمیها تو کرامت کردی
سرور کل زنان معصومه

بعد زهرا و ز بعد از زینب
تاج نسوان جهان معصومه

در ورودت به همین شهر نبود
جز کرامات . نشان معصومه

لیک در شام چه شد بر زینب
روضه ها گشت عیان معصومه

بر سرت روز ورودت گل بود
لیک بر عمه ی تان معصومه

آتش و سنگ به فرقش میخورد؟
چون کنم روضه . بیان معصومه

حرمت دختر حیدر بشکست
غصه هاگشت عیان معصومه

ز دل زارع شیراز بپرس
از ادب . محضرتان معصومه

____________________________________________________________________

شعر دوم سروده 10 ربیع الثانی 1400 – شهادت حضرت معصومه (س)

بهر دیدار رضا آمده بود
از مدینه بخدا آمده بود

با دلِ تنگ. پیِ هشتم. نور
تا شود با رخ دلبر . مسرور

ساوه ای زهر جفایش داده
از سرِ ظلم . رهایش داده

نه وفاتست شهادت بوده
یک شهیده ز شهامت بوده

با دو صد زجر بپرسید ز قم
بانوی عشق بگفتید ز قم

مدفنت دانی و خود .عالمه ای
تو به الطاف و کرم . خاتمه ای

گفت من را برسانید به قم
بخدا لطف جهانید به قم

هفده روز فقط مهمانی
بهر ما جانی و‌ هم جانانی

شکر حق . بر سر تو‌گلباران
آمدی و کرمت چون باران

نازل از لطف خدا شد بی بی
قمِ تو کرببلا شد بی بی

روز هفده بخدا جان دادی
از غم و درد و بلا جان دادی

با دلِ تنگ ز هجران رفتی
دور از رویِ رضا جان رفتی

ای بمیرم بفدای دل تو
یا رضا گشت نوای دل تو

دور از خانه و دور از مولا
جان سپردی ز تب هجرانها

دفن و کفن تو شده ست از اکرام
احترام . عزت و لطفست و مقام

اهل قم حفظ حریمت کردند
خدمت باب کریمت کردند

لیک چون شد به دل عمه ی تان
زینبِ حیدر و سرور به زنان

با تن زینب کبرات چه شد
سر دروازه ی ساعات چه شد

سنگها از لب بام . آتش کین
بر سر دختر مولای زمین

تازیانه به تنش میزده اند
کعب نی بر بدنش میزده اند

کوچه ی اهل یهود و بدنش
سنگ و اتش به تن و پیرهنش

بر رقیه زده رنگِ نیلی
صورتش زخمی ی کین از سیلی

سر باباش به روی نیزه ست
چشم دختر که بسوی نیزه ست

زینبت بر تن او گشت سپر
شام کین کرد چه یاد از مادر

یاد پهلوی شکسته افتاد
یاد آن دست که بسته افتاد

بس کنم روضه که دیده پُر اشک
عمه ات داغ کشیده …پُر اشک

شکر حق .مادر من. موسوی است
عمه . بال و پر من موسوی است

گریه ی زارع شیراز . بس است
دل من با تو فقط همنفس است

شعر سروده ۵ جمادی الاولی 1443 ولادت حضرت زینب (س)

دختر شاه ولا .شیر خدا آمده است
خواهر پادشه کرببلا آمده است

چه بگویم که خداوند به فرقان گفته
در مدیح رخ او. آیه ی قران گفته

دختر حضرت زهراست مقامش بنگر
نام او را ببر و هیبت نامش بنگر

عظمت در رخ و ظاهر به مثال علی است
نور رخساره ی او نور جمال علی است

خواهر حضرت سلطان و شهنشاه شهید
نور زینب به سراپرده ی اعلاش رسید

نایبِ حضرت زهراست بگو یا زینب
بخدا عصمت کبراست بگویازینب

زینت روی علی. نور عیونِ حسنین
عاشق و واله و دلداده و مجنون حسین

دختر فاتح خیبر که بُوَد فاتح دل
او بُوَد ناظمه و مالکه ی واضح دل

یا علی ذکر لبانش بود از میلادش
تاابدهست به این دهر . دَم و فریادش

نوه ی حضرت پیغمبر خاتم باشد
عشق پاکی به دل عالم و آدم باشد

تاابد ذکرلبم زینب کبراست وَ بس
رهبر دین و دلم دختر زهراست وَ بس

بر دل زارع شیراز نظرها داری
شکرخالق که به دریای دلم جا داری

اشعار شهادت حضرت زهرا (س) سال 1400

شعر سروده 13 جمادی الاولی 1443 شهادت حضرت زهرا (س)

رفتی و باغ بدون تو خزان شد زهرا
قامت اطهرت از غصه . کمان شد زهرا

چشم من دید کتک میخوری از بهر علی
داغِ سختیست. دلِ من نگران شد زهرا

اهل عالم بخدا فاطمه ام را کشتند
با جراحات .در این خاک . نهان شد زهرا

پهلوی زخمی و بازوی ورم کرده ی او
وایِ من . کُشته ز ضرب کافران شد زهرا

نانجیبیان به تنش ضربِ غلافی زده اند
دست پاکش بشکست و ناتوان شد زهرا

بین کوچه حسنم دید حسینم به سرش میزد که
مادرش نقش زمین گشت. کمان شد زهرا

سخت باشد که چگونه زینبش هم میدید
بین آن کوچه ی مقتل. ارغوان شد زهرا

سوخت‌ از بهر علی .گریه ی غربت بنمود
گریه کن بر غم او چشم‌ِ جهان شد زهرا

نیمه ی شب. تن پاکش. بخدا تشییع شد
از غمش صاحبِ قبرِ بی نشان شد زهرا

ای بمیرم ز غم گریه ی حیدر سرِ قبر
فاتح خیبر و اشکیست. همان شد زهرا

خواستند از منِ مظلوم تورا برگیرند
قتل تو …غربت من …سوی جنان شد زهرا

هرشب از دوری تو بر سر قبرت گریم
او فدای من و با عمرِ جوان شد زهرا

هیجده ساله . جوان . داغ فراقش دیدم
چه بگویم که برایم نگران شد زهرا

درو دیوار شده مقتلِ زهرای علی
محسنش گشته فدا و جاودان شد زهرا

جاودان بود تمامیتِ او در عالم
رهبر و دلبر و سَرور به زنان شد زهرا

اشکِ این زارع شیراز ز اسراری هست
و ندایی … که نگارِ قلبتان شد زهرا

____________________________________________________________

شعر سروده ۳ جمادی الثانی 1443 شهادت حضرت زهرا (س)

رفتی و دردی نشسته در نهادم فاطمه
توفتادی بهر حیدر من فتادم فاطمه

صورت نیلی ی تو قلبم شکست ای همسرم
رفتنت آتش کشیده بر دلم تاج سرم

اهل عالم در میان خانه. زهرا را زدند
شیعیانم روبرویم نور کبری را زدند

سیلی از کینه . لگد بر پهلویت بگذاشتند
آن غلاف کینه را بر بازویت بگذاشتند

هم حسن دید و حسین و زینب کبرای من
فاطمه نقش زمین شد وای من ای وای من

زینبم بر سرزنان و دست من هم بسته بود
فاطمه روی زمین باپهلوی بشکسته بود

ناله شاه شهیدم بین کوچه شد بلند
آه از سینه کشیدم بین کوچه شد بلند

فاطمه نقش زمین و مجتبی بر سر زنان
چشم زینب بر طناب دست میر مومنان

چندنامحرم .کتک بر حضرت زهرا زدند
تازیانه بر تن صدیقه ی کبری زدند

فاطمه رفت و علی شد داغدار فاطمه
قلب مولاناعلی شد بیقرار فاطمه

نیمه شب بیتوته اش شد بر مزار فاطمه
گریه های حیدرت گشته نثار فاطمه

بر غم پهلوی زهرا گریه ها کرده علی
بر جراحات تنش بس ناله ها کرده علی

زارع شیراز . گریان عزای فاطمه ست
لطف مولا از تن و روحش برای فاطمه ست

شعر مدح امیر المومنین علی (ع) ۲۴ دی ۱۴۰۰

من بقربانِ وجودت که‌وجودم ز وجودت به وجود آمده است
نظرت بوده و باشد که دلِ عبد بر این عرصه ی بود آمده است

یاعلی گوی. تُرابم به قیام آمد و بس خلق شدم از نابود.
تا شدم زنده و نورت به دلِ من. چه فرود آمده است

ظاهر و باطنِ عالم تویی ای حضرت اول . وَ تویی حضرتِ آخر
که شدم زنده به دستت. وَ تمامم ز مَقامت به سجود آمده است

چَشم حق و نظرِ خالق و رُخساره ی وَجه اللهی ی قدرتِ یزدان
که تمامیتِ عرش و همه ی خلقتِ خالق ز برایت به شُهود آمده است

انبیا خاکِ رهِ تو که تویی حضرتِ استاد به جبریل و ملائک
چه بگویم که خداوندِ عوالم ز جَمالت به نُمود آمده است

گفت پیغمبرِ خاتم .که تویی علتِ خلقت به محمّد . مولا
حضرتِ عشقِ خداوندی و کز نورِ تو این دل به سُرود آمده است

منِ دیوانه ی دیوانه ی درگاه . که از دل شده ام ساجدِ خاکت
به تماشا بنشستم که عنایات تو با رحمت و جود آمده است

بنِشاندی به همان جای که جز نوکری ات . فِعل نبینم
ز همین قدرتِ اعجاز بیان کن که همان وعدِ وُعود آمده است

فرجِ قطعی ی شیعه ست فقط نورِ ظهور و رخِ آن حجّتِ قائم
روز مهدیست که عیسی ز مقاماتِ ادب بهر درود آمده است

حافظم باش که این عصر . فراوان ز نجاسات.شیاطین دارد
دست عباس علی هست نگهدار و بگو مثلِ جُنود آمده است

نکند شیعه ی حیدر . که شوی ملعبه ی دست شیاطین زمانه
دل قوی کن وَ قوی شو به ظهورش تو بگویی که چه زود آمده است

نکند ملعبه گشتی و خودت خوب ندانی که شدی دشمن مولا
گوییا قصه ی قرآنی ی نوح نبی و حضرت هود آمده است

به دلِ زارع شیرازی از آن قلبِ خودت یک نظرِ تامّ …علی جان
که هر آنچه ست ز تو باشد و از لطف تو و ربِّ وَدود امده است

شعر شهادت حضرت ام البنین (س) 26 دی 1400

بانو از جنسِ ادب بود که عباس آورد
بهر یاری حسین یک دُر و الماس آورد

آمد همسر بشود لیک چه خدمتها کرد
قلب را بهر عزیزانِ علی.. دریا کرد

گفت زینب… به کنیزی بکن این لطف.قبول
امدم خادمه باشم به تو ای بنت رسول

گفت جانم بفدای رخِ ناز تو حسین
آورم یک پسری محرمِ راز تو حسین

تربیت میکنم از عشقِ تو بر عباسم
یاورت هست و چه سرباز و سپر . عباسم

مادرِ چارپسر . اُمِّ بَنین شد نامش
قلبِ عشاقِ اباالفضل بود بس رامش

گفت عباس. فدایی ی حسینم باشی
تو به قربانِ گُل و نور دوعینم باشی

بعد آن واقعه اورد بشیر از خبرش
گفت ای ام بنین رفت به نی .تاجِ سرش

دست عباس جداشد چه بگویم خانوم
بهرمولاش فدا شد چه بگویم خانوم

گفت از جان حسینم چه خبر .کرببلا
ازعزیزان حسینم چه خبر کربلا

گفتم ای مادرِ عباس . حسینت کشتند
بین دو نهر فقط نورِ دوعینت کشتند

سرش از تن چه جدا . شاه چو بی سر شده است
شاهدِ غم. بخدا زینبِ اطهر شده است

خانومم اهل وعیالش همه بیمار و اسیر
زینب فاطمه از غصه ی این داغ.چه پیر

بعدآن روز فقط کار تو شد اشک فراق
صورت قبر کشیدی و گرفتی تو سراغ

روضه خواندی. پسران منِ دلسوخته کو
وای من . دسته گُلانِ منِ دلسوخته کو

ای اباالفضل شنیدم که قلم شد دستت
پرچم پاک تو افتاد عَلَم شد دستت

ای حسینم بدنت زیر سم اسبان بود؟
ای بمیرم که تنت زیر سم اسبان بود

جعفر و عون و اباالفضل فدای تو حسین
کل سرمایه ی عمرم ز برای تو حسین

ای بمیرم ز غمِ گریه ی تو ام بنین
من اسیرم به غمِ گریه تو ام بنین

عالَمی هست غلامِ دَرت اُمَّ العبّاس
من به قربانِ مقامِ دَرت اَمَّ العبَاس

حاجتم را ز تهِ قلب. عطاکن خانوم
سینه ام را ز ادب . کرببلا کن خانوم

مُهرکن دستِ اباالفضل بماند به سرم
لطف حیدر بُوَد از عرش. که من خاکِ درم

دستِ این زارع شیراز به دستت عباس
روح من. محوِ مَقامت. شده مستت عباس

شعر ولادت حضرت زهرا (س) 3 بهمن 1400

نورِ عرش اللهِ حقّ. محبوبه ی پروردگار
علتِ خَلقِ تمامِ خَلق. روحِ ماندگار

امده دنیا دل و قلب و نهادِ مصطفی
اوست همتای امامِ جنّ و انسان . مرتضی

رتبه اش بالابلندای تمامِ عالَمست
عاشقش قلبِ حبیب الله. نورِ خاتمست

سَرورِ کلِّ زنان و سیّده بر کائنات
اوست مادر بر حسین آن کشتی ی بحرِ نجات

جبرئیل و حضرت میکال و کلِّ آسمان
بر درِ زهرای اطهر . خادمِ این آستان

کهکشانها زیر پایت. خاکِ راهت فاطمه
آسمان آرام گشته .در پناهت فاطمه

چارفرزندش. نگینِ عالمِ امکان شدند
رهبر و فرمانده و نور و حق و برهان شدند

ابن او باشد حسن . الطافش اَفضل از جهان
ابن دوّم شد حسین . سلطانِ دین و اِنس وجان

بنت اول. زینب و امّ المصائب باشداو
بنت دوم امّ کلثومست و راتب باشد او

نورِ زهرا رهبری بر جمع دلها میکند
قدرتش دل را بسمت حقِّ یکتامیکند

خادمِ درگاه او آسیّه و مریم شده
روزمیلادش جهان را شور و جام جم شده

او کنیزِ حضرتِ پروردگارِ مطلقست
از جنابِ مصطفی بس یادگارِ مطلقست

گفت بس باشد رضایِ حق. رضای فاطمه
کلِّ عالم. عبدِ بابِ مرتضای فاطمه

گفت خشمش هست خشم خالق عالم بحق
خشم زهرا هست خشم آدم و خاتم بحق

ای تمامِ عالَمِین عبدِ نگاهت فاطمه
حافظم هستی ز الطاف و پناهت فاطمه

زارع شیراز شُکرِ حق . ز مادر سیّد است
از نگاهِ فاطمه از لطفِ حیدر. سیّد است

شعر شهادت امام هادی (ع) 16 بهمن 1400

روزگارم با جفاکاران گذشت
عُمرِ هادی. بینِ ده زندان گذشت

بین زندان. استخوانِ من شکست
بیکسم. قدِّ کمانِ من شکست

آه و ناله شد انیسِ هر شبم
بین گریه . یادِ عمّه زینبم

اشکِ دیده گشته همراهِ دلم
هجرِ فرزندم حسن. شد قاتلم

بین زندان. یادِ غمهایت حسین
گریه ها فریادِ غمهایت حسین

بی سرِ کرببلا . جدِّ غریب
ای به قربان تو یا شَیبَ الخَضیب

در میان غربتم با یادِ تو
عالَمی عبدست در بُنیاد تو

زَهر گشته قاتلِ هادی ی دین
در غمِ اِبنِ امیرَ المومنین

بس عزای من کجا و کربلا
روضه ی زهرم کجا شهر بلا

کربلا جدم چه بی سر گشته است
قامتِ شاهم چه پرپر گشته است

کل اَبدان .بی سر و سرها به نی
راسِ پاکِ حجّتِ عقبی به نی

شد تنِ جَدِّ غریبم چاک چاک
یا حسین ای سَرورم. روحی فداک

زینبش گشته اسیرِ اشقیا
ناله میزد یا ولیَّ الاولیا

واعلیا وامحمد. بر لبش
گریه کرده دختر از تاب و تبش

زیرِ ضربِ تازیانه. عمّه ام
بین راهی بی نشانه .عمّه ام

عمه ای دیگر .خرابه شد شهید
وایِ من از غصّه یا رَبَّ الفرید

زارع شیراز. دنیا را نخواست
بی علی حتّی که عُقبی را نخواست

شعر ولادت امام جواد (ع) 23 بهمن 1400

نوگلی از بوستانِ آلِ حیدر آمده
ابنِ مولایم رضا هست و چه دلبر آمده

علتِ لبخندِ لبهای رضایی یا جواد
مادرت زهراست ابنُ المرتضایی یا جواد

ای جوادِ اهلبیت ای جود. عبدِ درگهت
اهل عالم هست تا محشر. گدایانِ رهت

آسمان بر روحِ پاکِ تو مداوم در سجود
هرفرشته بر مقامِ علمِ تو آید فرود

روزمیلادت جهانی هست در عیش و سرور
بر تمامِ عالینم روزِ تو دارم غرور

ای نگاهِ فاطمه در اختیارت یا جواد
خالقِ کلِّ عوالم اعتبارت یا جواد

اذنِ اَلله ست در دستانِ تو ای نور حق
عرشِ حقّ باشد بحقّ. ایوانِ تو ای نورِ حقّ

ای عزیزِ حضرتِ شمس الشموس .آقای من
یادِ تو. آرامشِ اصلِ نفوس. آقای من

دست من در دستِ تو یابن علی موسی الرضا
جان من. سرمست تو یابن علی موسی الرضا

ای نهایت . عشق . یا مولای جن و انس من
نام تو بردم‌ چه عطری هست خوشبو شد دهن

یا جواد آلِ حیدر. من غلام و تو امام
لطف کن. اطعام کن. اکرام کن یاذوالمقام

زارع شیراز . هر چه دارد از لطف شماست
ذکر وقت مرگ من یا فاطمه یامرتضاست

شعر ولادت امیر المومنین علی (ع) 26 بهمن 1400

ای امیرِ کلّ عالم یاامیرالمومنین
بر تمام عشق. خاتَم یاامیرالمومنین

ای وصی مصطفی بی فصل . یا مولاعلی
ای تمام نورِ اعظم یاامیرالمومنین

زادگاهت کعبه شد ای علت خلق نبی
قدرت اللهِ معظم یاامیرالمومنین

یااباالانوار . کل اوصیاء اولاد توست
بر خدا هستی تو پرچم یاامیرالمومنین

فاطمه کفو تو و محرم به ذات تو علیست
خادمه بر توست مریم یاامیرالمومنین

خالقم میخواست تا عرشش به ارض . اِحیاکند
قبر تو گشته مجسم یاامیرالمومنین

تو نه عبدی و نه الله.. ای یدالله العظیم
دست من برگیر محکم یاامیرالمومنین

عیش و نوش بندگان حق فقط باعشق توست
حال قلبم با تو خرّم یاامیرالمومنین

در شب معراج .حق باصوت تو رو به نبی
چه تکلم کرد هردم یاامیرالمومنین

آسمان چهارم. احمد دید .حیدر قبله است
مرتضی گشته مقدّم یاامیرالمومنین

فاتحِ خیبر. تویی شیرخدا شاه عرب
روحِ دلهای مکرّم یاامیرالمومنین

پادشاه هر عرب .شاهنشه قلبِ عجم
حضرت عشق مسلّم یاامیرالمومنین

علّتِ نورانیّت بر جِنّ و انسان و مَلَک
ابن تو شاهِ مُحرّم یاامیرالمومنین

حضرت سلطان .حسین بن علی فرزندتوست
قائدَ النَّفسِ المصمّم یاامیرالمومنین

فاطمه .شد عاشق اول به نور حبِّ تو
عشق تو شد اسم اعظم یاامیرالمومنین

ناصرِ کُلِّ رسل .نام تو یا مولاعلی
صاحب منبر . معمّم یاامیرالمومنین

کافرست آنکه ولای تو ندارد در دلش
حجت الله المعظم یاامیرالمومنین

درحریمت یاعلی و یاعظیمی شد ندا
ای امام جن و آدم یاامیرالمومنین

زارع شیراز . بگرفته مدالش بین خواب
رهبر و سرور به عالم یاامیرالمومنین

شعر شهادت حضرت زینب (س) 28 بهمن 1400

ماندم و غمهای دوران را کشیدم یاحسین
در همه. عمرم .بجز غصه. ندیدم یاحسین

چارساله بودم و گریانِ غسلِ مادری
او چه زخمی شد ز ضربتهای دیوار و دری

پهلویی بشکست و سقطِ محسن و مادر که رفت
خوب دیدم بین بستر .جانِ پیغمبر که رفت

بعد ازآن .از حضرت حیدر . چه فرقی که شکست
روحِ زینب. با غم باباعلی .از هم گسست

زینبم من. طشت آور. بر جگرهای حسن
بود .مادر فاطمه. بس دین و دنیای حسن

زهر نآمد ناگهان پاره جگرها آمدند
بر دلِ یک خواهرِ غمگین چه غمها آمدند

زینبم من دیده ام صدهابدن. بی سرشده
بی سر از ظلم و جفا. اولادِ پیغمبر شده

صدتنی بر خاک و سرها رویِ نیزه وای من
چشم زینب با دوصدغم .سویِ نیزه وای من

گریه کردم بین مقتل. ناله کردم یاحسین
ای شهید بیسر و ای صاحبِ عُقبی حسین

بوسه ای بر حنجرِ ببریده اش زد این لبم
سوختم. آتش گرفته این دلم. من زینبم

من اسیری رفته ام در کوفه و شام بلا
بازهم برگشته ام از شامِ کین تا کربلا

کلِّ جسمم. نیلی از صد تازیانه شد حسین
بینِ صد ویرانه. بهر من . چه خانه شد حسین

من چهل منزل. سرت را روی نیزه دیده ام
خوابِ چشمان تو را از دخترت بشنیده ام

گریه ی آن نازدانه شد دلیل راه من
او بهانه ها گرفت و شد صدایِ آهِ من

با سر ببریده ات آنشب نمیدانم چه گفت
گفت از دردِ دل و زجرِ رَه و ناگاه خُفت

ضجه ها زد با سر خونین تو . جانم حسین
کشت من را این غم سنگین تو . جانم حسین

ای برادر جسم او مثل تنم نیلی شده
صورتش نیلی ز ضرب محکمِ سیلی شده

مثل زهرا طاقتش کم بود در دم جان سپرد
او سه سال از روزگاران دید از غم جان سپرد

ای برادر قامتش خم شد مثال فاطمه
دیده ام در صورت نازش . جمال فاطمه

دخترت را کوفه و شام از جفا میزد عدو
بر تن و بر صورتش از کربلا میزد عدو

من دلی دارم پر از ماتم .برادرجان .حسین
هرکه من را دید شد از بهر تو گریان . حسین

مادر غمها منم. من دخت پاک کوثرم
در شهامت در شجاعت مثلِ سیفِ حیدرم

زینبم من مادر غمهای کل عالمم
من مربی و هدایتگر به روح آدمم

ای تمام من فدای گریه ات دخت علی
با ولای توتمام سینه ام شدمنجلی

زارع شیراز مشهورست بر عشقت حسین
حضرت زینب فقط نورست بر عشقت حسین

شعر شهادت امام کاظم (ع) 7 اسفند 1400

بین زندانم فقط شلاق گشته محرمم
من تک و تنهایم و بی مونس و بی همدمم

دورافتادم ز اهل و بچه هایم ای خدا
من اسیر دست دشمن . بینوایم ای خدا

یک تن زخمی و صد زنجیر و غل دور تنم
زیر شلاق عدو صد پاره شد پیراهنم

روزهارا روزه هستم شب . کتکها میخورم
غصه هجران فرزندم رضا را میخورم

دخترم معصومه هر دم . انتظارم میکشد
بس خدا داند چه قلب داغدارم میکشد

هرشب از خالق. خلاص از سِجن میخواهم فقط
مادرم زهرا شنیده سوزِ صد آهم فقط

اشک موسی الکاظم از دوری ی روی شیعه هاست
روز دفنش بر مزار .هنگامه ای چون کربلاست

بین تشییعش صدای ضجه ها باشد بلند
چون غل وزنجیر بر پایش بمانده چون سمند

هم رضا گریان و هم شاه چراغ و شیعیان
داغ موسی الکاظم از غم شد به قلب و جان .گران

ای فدای قامت زخمی و پاکت ای امام
جان عالم جان ما قربان خاکت ای امام

قبر تو در کاظمین و قبله گاه عاشقان
باب حاجاتی و هستی شافع پیر و جوان

حضرت باب الحوائج ای امام هفتمم
عاشقی هستم به بابت عبد نام هفتمم

جان معصومه . برات کربلایم را بده
حضرت آقا جواب این نوایم را بده

حضرت آقا دلم بهر حریمت پر کشید
این دل بی طاقتم آمد به قبرت سر کشید

بانوای گریه گفتم اَیُّهَاالجَدُّ العَزیز
ای شفیع و شافی ی هر قلبِ عاصیّ و مریض

نور عشق تو سماواتی شده در جان من
نام تو خوشبو کند جان و تن و روح و بدن

زارع شیراز عبدی هست بر خوان علی
خاک پای قنبر و شد از غلامان علی

شعر مبعث پیامبر اکرم (ص) 10 اسفند 1400

چه سُروریست که هفت دور زمین گردیده
وه که زیباتر ازاین عید کسی نادیده

روز مبعث که محمد شده پیغمبرمان
خاتمِ جمع رُسُل. نور به چشم ترمان

جهل و نادانی ازین شهر به نورت سوگند
رفت از جان و به آن قلب صبورت سوگند

همه ی آدمیان مست جمالت شده اند
و ملائک بخدا عبد کمالت شده اند

اشرف الخلق تویی ای سند پاکیها
تو پیمبر به تمامی ی همین خاکیها

از سماوات به تو آن مَلَک وحی آید
شاه نفسی و دل از عشق تو می آراید

همه ی بعثت تو بهر بیانیست به حق
و مطیعت بخدا گوش جهانیست به حق

آمدی تا که علی را به جهان بشناسی
وولایش به قلوب همگان بشناسی

تابگویی که علی هست نماینده ی حق
متولد شده در کعبه و او بنده ی حق

و خداوند گذارد به ولایش میزان
نازل از بهر علی هست تمام قرآن

هرچه قرآن به مدیحست ز حیدر گفته
لیله ی خاص . علی جای پیمبر خفته

رمز و آوای جنان حب علی هست علی
ذکر صاحب به زمان . حب علی هست علی

شعر این زارع شیراز .ولایت دارد
نور عشقست به مولا که حکایت دارد

شعر ولادت امام حسین (ع) 14 اسفند 1400

شاه شاهان و عزیز دل زهرا آمد
حضرت عشق به قلب و دل طاها آمد

حضرت یار . حسین است شد آرامش دل
عشق ارباب شهیدم همه ی خواهش دل

روز میلاد حسین بن علی شادم من
فرط عشقست که مستانه ی فریادم من

شاه دل .حضرت سلطان جهانست حسین
رهبرمطلق حق بر دل و جانست حسین

روز لبخند علی و رخ زیبای بتول
گل شادی و فرح بر لب شیرین رسول

آسمانها و زمین .چاکر درگاه حسین
سجده رفتند ازاین هیبت و از جاه حسین

گُل تبریک . رسولان خدا آوردند
هدیه ای پاک ز ارکان خدا آوردند

رحمت اللهِ وسیعست حسین بن علی
خادمش قلب مسیحست حسین علی

کربلایش به خدا قبله ی هر آزاده ست
هرکه آزاده شد از عشق حسین جان داده ست

یاحسین ذکر جهانست بگو با همه دل
نام او رکن عیانست بگو با همه دل

پسر دوم زهراست که شاهست به دل
سلطنت. کارحسینست پناهست به دل

عاشقش زینب کبری و اباالفضل علیست
نور الطاف حسینست که بر سینه جلیست

سینه ی زارع شیراز ز اکرام حسین
شرح صدری شده از لقمه و اطعام حسین

شعر ولادت حضرت ابوالفضل (ع) 14 اسفند 1400

پسر ام بنین حضرت عباس آمد
نائب رزم علی هست چو الماس آمد

یک برادر ز برای شه و سلطانم حسین
انکه میگفت فقط گوش به فرمانم حسین

در ادب مثل حسن. نور و شجاعت چو حسین
روح عباس هویداست ‌ چو بین الحرمین

ابن جنگاور مولاست اباالفضل رشید
کس بجز روی اباالفضل . دگر ماه ندید

قمر هاشمیان روی اباالفضل علیست
چشم خورشید زمین سوی اباالفضل علیست

آتش عشق علمدار شهیدت دارم
هردم از دیده ازین عشق فقط میبارم

ای فدای گل لبخند برادرهایت
روز میلاد تو رخساره خواهرهایت

ام کلثوم . حسن . زینب و سلطانم حسین
لب گشودی و بگفتی همه ی جانم حسین

مِهر ارباب تمامیّتّ دینت باشد
عشق حیدر همه ی دین مبینت باشد

باب حاجات. اباالفضل فدایت گردم
نور و مشکات . اباالفضل فدایت گردم

حضرت ام بنین شاد شد از میلادت
با ولای علوی زنده شده بنیادت

یااباالفضل ببین حاجت و دردی دارم
بین این قلب . فقط ناله ی سردی دارم

بگشا صد گره امروز بحق الزینب
تو ببین ناله و این سوز بحق الزینب

هیچکس جز تو نداند چه در این سینه بُوَد
از تو یک یک عشق ابد . عُلقه ی دیرینه بُوَد

حسن زارع شیراز غلامت باشد
لطف زهراست ز دل . بنده ی نامت باشد

شعر ولادت امام سجاد (ع) 17 اسفند 1400

پسرِ شاهِ شهیدان .علی بن السّلطان
به دلم حافظ و جانان . علی بن السّلطان

خَلَفِ حضرتِ ارباب. علیّ بن الحسین
بر دلم سوز و تب وتاب. علیّ بن الحسین

اسم او اسم علی و لقبش زِینُ العِباد
با ولایش همه ی خانه ی دل شد آباد

شهربانو چه سُروری به جمالش دارد
حضرت شاه .نگاهی به کمالش دارد

پسرِ شاهم حسین و نوه ی فاطمه هست
زاده ی پادشه و عشقِ شهِ علقمه است

در دعا مثل علی. سوزِ خدایی دارد
و صحیفه ست کتابش چه نوایی دارد

پسرِ اَوسَطِ شاهنشه دلهاست علی
وه ز زیبایی ی رُخ . محشرِ کبراست علی

گلِ لبخند به لبهای علی اکبر هست
او حفید و پسر فاتحِ جان . حیدر هست

عصمت و چشم خدا هست جنابِ سجّاد
روحِ عشقست به دل . نسخه ی ناب سجّاد

همه ی نطق و کلامش ز سماوات بُوَد
عشقِ سجّاد. به دل. روح مناجات بود

کربلا آینه ی لطف مقامش باشد
آنچه اعجاز کند هدیه ی نامش باشد

قلم زارع شیراز . عبادت کرده
به مقامات علی. عرض ارادت کرده

شعر ولادت حضرت علی اکبر (ع) 23 اسفند 1400

شاهنوری ز سماوات . نموده ست نزول
یا که آمد ز جنان . حضرتِ بابایِ بتول

گوییا بارِ دگر. احمدِ مختار آمد
یا ز بهر پدرش دلبر و سردار آمد

خَلق و خُلقش چه شبیهست به انوارِ رسول
لطفِ چشمانِ علی . علتِ حیرانِ عُقول

پدرش شاهِ شهیدانِ ولا هست حسین
پدرش پادشهِ کرببلا هست حسین

رزمِ او حیدری و ذکرِ لبش یا حیدر
بین جنگاوری.. آن تاب و تبش یا حیدر

نوه ی حضرت زهراست علی بن الحسین
گوییا حضرت طاهاست علی بن الحسین

همه . آرامشِ ارباب. صدایش باشد
و اذانی که بیاید ز نوایش باشد

مادرش حضرت لیلاست چه اسوه به زنان
پدرش خونِ خدا. اِبنِ علی. شاهِ جهان

همه. آموزشِ رزمش که ز عباس گرفت
فن جنگاوری از حضرتِ الماس گرفت

غُرّشش مثل اباالفضل . نگاهش چو علیست
سینه اش مخزن اسرارِ خدا هست و جلیست

ای علی اکبرِ ارباب. غلامت هستم
تاابد از غمِ عشقِ رخِ تو. سرمستم

در دلِ زارع شیراز . ارادت باشد
فقط حبِّ علی از سینه . عبادت باشد

شعر ولادت امام زمان (عج) 26 اسفند 1400

منجی ی عالم و احیاگر سنّت آمد
حضرت حجّت دین . طاووس جنّت آمد

حسن عسکری باباست به مهدی جانم
خنده ی عشق چه زیباست به مهدی جانم

مادرش سیده نرجس . چه مقامی دارد
باب حاجات به شیعه ست مرامی دارد

حضرتِ منتقم از کفر . جناب مهدیست
عدل و انسانیتش نسخه ی ناب مهدیست

صاحب اِنس و مَلک . صاحبِ خشکی و بحار
سببِ متّصل اَرض و سَما . لَیل و نَهار

قائدِ کل محبّین علی. مهدی ماست
روحِ روشنگرِ تبیین علی .مهدی ماست

اصل انسانیّت از او به جهان می آید
همه . پاکان زمین! صاحبمان می آید

سر زند از تن و از جسمِ تملّق. بیشک
اوست نابودگرِ رَسمِ تملّق . بیشک

اصل عدلست که با روح ظهورش اینجاست
چهره ی مهدوی و قلب صبورش اینجاست

پسر حیدر کرّار . امامم مهدیست
سید و سرور و مولای تمامم مهدیست

محیی ی دین محمّد به نهایت . مهدی
بهر احیاءِ فرامین . به کفایت . مهدی

منجی ی خلق که کلّیه ی پیغامبران
وعده ی روز ظهورش به همه . آدمیان

داده اند از طرفِ خالقِ اعظم بر حق
مهدیِ فاطمه آن حجّت خاتم بر حق

آید آن نور . ز عدل و ز خدا خواهد گفت
از سماوات ز هر امرِ جدا خواهدگفت

آورَد رویِ زمین. دین جدیدی با خود
مهدی فاطمه . آیینِ جدیدی با خود

سرِ ظلم از تنِ ظالم . به زمین می افتد
و دورویی و نفاق از سرِ زین می افتد

جوی خون راه بیفتد ز قتال کفار
ذبح گردد همه ی ظلم به وقت دیدار

یاورانش همه. پاکانِ زمینند به حق
لشکر منجی ی ما . جان‌ زمینند به حق

چه قیامت بشود روز ظهورت آقا
ما فدایی ی تن و قلب صبورت آقا

عدل و پاکی بخدا دینِ جدیدت باشد
مهربانی .صفتِ قلبِ حدیدت باشد

پسر حیدری و منتقم از ظالم دهر
حجتِ پاک و خداوند زمین . عالِم دهر

چه حدیثست بگفته که خداوند زمین
باشد آن حجت حق از طرف دین مبین

و امامی که خداوند کند تاییدش
بگرفته ست ز او هر شک و هر تردیدش

که به قرآن خداوند بفرموده امام
شود ازجانب حق. منتخب و نور تمام

فقر بر چیده شود از اثرِ شمشیرت
ثروت ارض شود نشر . چنان انجیرت

نشر بین فقرا . ثروت عالم گردد
عاشق روی تو بس . عالم و آدم گردد

ظالمین. محو ز سیفِ تو شوند آن اَیّام
هر که شمشیر کشد با تو… شود با فرجام

مست عشق تو ام ای یار . حبیبم آقا
یک نظر. سوی دلم یار و طبیبم آقا

پسر فاطمه .من دست به دامان توام
نوکرِ عاشق و بس بی سر و سامان توام

راضیم باز شود مطلعِ نوری در خواب
شده از هجرِ رخت . عاشق مستت بی تاب

دل .شکسته . رُخم از گریه چه خیس است بیا
انتظارِ دلم هر یوم خَمیس است بیا

(یوم خمیس . روز پنجشنبه . شب جمعه منظورست)

نور چشمان تو شد قبله ی راهم آقا
تو بده نور به دل . جاه و پناهم آقا

جز ولای ره تو .سر به کسی نسپردم
لقمه از مالِ همین… مالِ همان ناخوردم

گرگها بر سر هرسفره . نشستند ببین
دلِ این نوکرِ پاکِ تو شکستند ببین

سفره ها از سر ظلمست که برپا گشته
همه . روبَه صفتان . عاشق دنیا گشته

مدعیان . چه فراوان شده اند آقا جان
بعض هم عابد شیطان شده اند آقا جان

بَلبَشوریست بر این اخرِ دوران بیشک
عادل ارض تویی حضرت سلطان بیشک

پاک کن سطح زمین از همه ی ناپاکی
همه .یاران تو نازم . همه .دلها خاکی

سر زنی از بدنِ کفر و نفاق ای مهدی
تو بیا با حَشَم و اسبِ بُراق ای مهدی

هیبتت را چه بنازم که بگویی کعبه
و بیایی و بخوانی و ببویی کعبه

و بگویی که منم ابن علی . ابن حسین
و منم منتقم و من پسر شاه حنین

جد من حضرت عطشان . شه دینست حسین
آن ذبیحی که سرش نور زمینست حسین

جدِّ من. حیدر کرّار. علی شیر خداست
سیفم امروز فقط بر حق و شمشیر خداست

آمدم کفر از این ارض به دین . بردارم
آمدم فقرِ فقیرانِ زمین بردارم

اهل عالم .منم آن منتقم کرببلا
به قدومم برود درد و غم و رنج و بلا

من فقط روز ظهورت بخدا میخندم
اشک میریزم و با گریه .جدا میخندم

سرورا قاطبه ی ارض .که ظلمست و فساد
ریشه ی عدل چه خشکانده شده از بنیاد

و ریا کل جهان .پخش شده روی زمین
دین نمانده ست که اسمش بشود دین مبین

حفظ کردی که نشد بنده ی پاکت ناپاک
حرف من. از سر تعظیم به تو گردم خاک

من فقط منتظر قائمِ دین هستم و بس
عبد و چاکر به درِ حبل متین هستم و بس

سخن زارع شیراز. چه بویی دارد
مهدی فاطمه زیباست چه رویی دارد

شعر مناجات با امام زمان (عج) عید نوروز 1401

عیدِ نوروزم. نگاهِ دل به توست
سویِ چشمِ این دلِ مایل به توست

ای امامِ عصر. من عاشق شدم
شکرِ خالق بر دَرت لایق شدم

نوکری بر بابِ حیدر میکنم
گریه ها بر داغِ کوثر میکنم

یااباصالح . دَخیلَک یاامام
حجّتِ یزدانی و والامقام

سال نو .با تو گلستان میشود
از عدالت . خاک . بُستان میشود

یادگارِ قلبِ زهرایِ علی
تو نِشینی بس فقط جایِ علی

سال نو با یادِ تو . شادان شدم
شاد از ذکرِ تو ای جانان شدم

عجّل ای مولای عالَم. مهدیا
حَقِّ قلب و باطن زهرا بیا

ظلم را بَرکَن عدالت. گستران
ای امامِ زنده ای صاحب زمان

مستم از نورِ علی و آل او
از جمالِ مهدی و بس. خالِ او

از نگاهِ فاطمه از شورِ عشق
در دلم از شادی ی مسرورِ عشق

از ولایِ پادشاهِ جان .حسین
از محبّت بر شهِ اَرکان . حسین

عشق دارم زینبت را یا علی
ای امیرِ دین و دلها یا علی

انتظارِ منتقم را میکِشم
دردِ هجران را بخوبی می چِشم

باشد ای عالم. فرج در دست او
آسمانها و زمین. سرمست او

هیچکس جز حضرتِ صاحب زمان
نیست امید و فرج بر این جهان

زنده شو ای ادمِ جاهل ببین
عالمی شد مست بر حبل المتین

چنگ زن بر حُبّ مولَی المُنتَقِم
حفظ گردی با ولایی منسجم

قبلِ او.دنیا پُر از جهل و ریا ست
از نفاق و از تملّق . پُر جفاست

نیست نوری جز به وجهِ آن امام
خاک شو بر درگهش . این شد پیام

ای تمام جان من. قربان تو
ای فدای نام تو. عنوان تو

ای امامِ حق . امیرِ لاشریک
ای ولای تو . تمامِ کارِ نیک

ای امامم . مهدیِ زهرا بیا
بر نجات از ظلم این دنیا بیا

زارع شیراز با عشقت خوشست
بس دهد بهر تو. جان و جسم و دست

شعر ولادت امام حسن مجتبی (ع) نیمه رمضان 1401

پسرِ پادشهِ عرشِ ولایت آمد
بر دل شیعه ی حق.پرچم و رایت آمد

مادرش سیّده ی جمع زنان… فاطمه است
پدرش شیرخدا . حیدرِ بی واهمه است

پسرِ اولِ زهراست حسن …ابن علی
در رخ و روی . چه غوغاست حسن …ابن علی

او امامست چونان حیدر کرار . علی
دلبرِ دل شده چون سَروَر و سالار . علی

متولّد شد و سردار به دلهاست حسن
رُخَش آرامِ دل زینب کبراست حسن

کَرَمِ خَلق . گدایِ درِ بیتش باشد
نامِ حُبِّ علوی. سر درِ بیتش باشد

او کریمست کریم بن کریمست حسن
علّتِ خِلقتِ جنّاتِ نعیمست حسن

دستگیری کن از این دل که گدایت هستم
عاشقت هستم و من عبد سرایت هستم

شکر حق دارم از این نام که بر من باشد
نامم از نام قشنگ تو مُبَرهَن باشد

نورِ زیبای خودت را به دلم می چینی
عاشق و مست تو هستم تو فقط میبینی

یا حسن. دست من و دامنت ای شاه کریم
لطف کن. نور بده ای مهِ انوارِ رحیم

نور و رزق و همه حاجات دلم در دستت
من و این قلب و تمامیّت من. سرمستت

روزِ میلاد تو ای حضرتِ آقام حسن
حسنِ زارعِ شیراز بگوید تویی مولام حسن

شعر شب ضربت امام علی (ع) 19 رمضان 1401

شبِ ضربت به سرِ حیدرِ کرّار شده
نقش بر خاک . تنِ دلبر و دلدار شده

خونِ مولا به تمامیّتِ محراب نشست
کمرِ عرش از این داغِ شرربار شکست

فرقِ مولایم علی وا شده از ظلمِ زمین
غرقِ خون گشته عبا و بدنِ حبلِ متین

منهدم ُرکن هدایت شد و خون . بال و پرش
عرش در لرزه شد از شدتِ ضربت به سرش

ابن ملجم چه زده ضربتِ آلوده به زهر
کل محراب به خونِ سرِ مولاست چو نهر

لعنت خلق. چه نازل شده بر قاتل من
بِنِگر فاطمه جان .خون شده چون تو …سر و تن

مشهدِ من شده محرابِ نمازم زهرا
ای تو نورِ علی و راز و نیازم زهرا

ناله ی کلِّ ملایک به سماوات رسید
فُزتُ گفته ست علی . صوت مناجات رسید

گفت راحت شدم از دردِ فراقت زهرا
دلم از روزِ تو بگرفته سراغت زهرا

از همان روز که پشتِ درِ بیت افتادی
ازهمان روزکه بهرِ علی ات. جان دادی

از همان روز که پهلویِ تو بشکسته شد و
و علی بعدِ تو در خانه ..چه بنشسته شد و

من و اَیتامِ تو و مقتلِ تو بر دیوار
خونِ پاکت به درِ خانه و بر این مسمار

ناله ات گشت رسا یا ابتا یاابتا
محسنم گشت فدا یاابتا یاابتا

سی وپنج سال . فراقِ تو کشیدم زهرا
در غم و داغِ تو جز غصه ندیدم زهرا

شامگاهان به تهِ چاه. کلامی گفتم
صبحگاهان به همان . کور . سلامی گفتم

بیکسِ دهر شدم بیکس و تنهای تو ام
پیر گشته ز همان داغِ غم افزای توام

داغت از ریشه بر این قلبِ دوتا افتاده
آخرِ قصه ی تو کرببلا افتاده

خون تو ..روی زمین. خونِ من اندر محراب
قلبِ شیعه ست در این روضه چه پُر درد و کباب

بعد داغم حسنت پاره جگر خواهدشد
زینبت شاهد غمها چو قمر خواهدشد

کربلا راس حسینت برود بر نیزه
حنجرِ پاکِ همان خونِ خدا در نیزه

اولِ قصه شده فاطمه و قامتِ خم
آخر قصه .رقیه ست خرابه ست عَلَم

عُمرِ آن دخترِ معصومه …سه ساله ست فقط
وجراحاتِ تنش… ژاله به ژاله ست فقط

نیّتِ زارعِ شیراز. غُلامیِّ ی علیست
گر پذیرفته مرا . لطفِ مرامیّ ی علیست

شعر شهادت امام علی (ع) 21 رمضان 1401

شبِ غمهاست شب داغ علی هست ای دل
در سماوات . تبِ داغ علی هست ای دل

فرش و عرشست عزادارِ امامی بر حق
سینه ها غصه شد از نورِ مقامی بر حق

حضرتِ حیدر کرّار بُوَد بعدِ رسول
جانشینست بِلافَصل و بُوَد زوج بتول

در شبِ داغ تو. گریانِ مصیباتِ توام
یادِ آه تو و آن صوتِ مناجاتِ توام

چقدَر درد به آن چاهِ غمین میگفتی
چقدَر روضه ز زهرای حزین میگفتی

گفتی ای چاه .زدند همسرِ مجروحم را
جان و جانانم و بر کشتی ی غم . نوحم را

روضه ام فرق دوتا نیست عزیزانِ علی
روضه ام روضه ی زهراست دل و جان علی

دل من رفت همان وقت که زهرایم رفت
جانِ من رفت که آن یاورِ تنهایم رفت

فاطمه. عشقِ علی بود که خونین . جان داد
وایِ من از اثرِ ضربتِ سنگین جان داد

صورتش نیلی و من سوختم از این غصه
قامتش خم شد و افروختم از این غصه

من ز آثارِ جراحاتِ تنش جان دادم
از کبودی ی زیادِ بدنش جان دادم

روضه ام روضه ی کوچه ست.نخوان از شمشیر
دست. بسته شدم و فاطمه ام شد درگیر

چه بگویم که چهل مرد .لگدها زده اند
پشت در . همسر من . هستی من را زده اند

وقتِ مرگم شده. ای زینبِ من گریه نکن
اخرِ کار به تاب و تب من گریه نکن

وقتِ اشکِ تو در آن کرببلا می آید
غمِ تو با غم شاه شهدا می آید

پسرم حضرتِ عباسِ من ای نور دوعین
کربلا جای منی. جان تو و جان حسین

مُهر وامضای تو بر زارع شیراز رسید
یا علی خادمت از هر چه به جز توست بُرید

شعر شهادت امام صادق (ع) 5 خرداد 1401

خانه اش شد آتشین و مضطرب. اهل و عیال
مثل زهرا مادرش . او روضه دارد در مثال

درب بیتش سوخت مثل درب بیت مرتضی
گریه کرده سخت بر زهرا. به تقدیرش رضا

کل فرزندان مولا دلپریش و دیده. تر
ضجه ها آنشب بلند از خانه از دیوار و در

دربِ خانه سوخت . قلبت سوخت آنشب .سرورا
زنده شد آنشب درآن غم . یاد زینب . سرورا

پابرهنه . بی عمامه . پیرمرد .ای وای من
پشت مرکب. داغ زینب . آه سرد ای وای من

اشکریزان . روضه های عمه ات را ای امام
یاد زینب با رقیه….. یاد زهرا ای امام

حجت حق . پابرهنه . ضرب شلاق عدو
وای من از این مصیبت . شاعر از داغش نگو

روبروی حضرت آقا اهانتهای دور
دشمنش گستاخ . قلب حضرتش صاف وصبور

یک تعارف از شراب ار شد به ذات آن امام
صدجسارت شد به هستی و صفات آن امام

حضرت آقا غریب بن غریب . ابن علیست
مثل بابایش علی در روح ومنطق. منجلیست

ای به قربان غمت . روح و تمام پیکرم
سوخت زهر کین . جگر را ای فدایت سرورم

یااباالکاظم . تمام روضه ات جان منست
اسم تو ای نور یزدان . دین و ایمان منست

زهر دادند و شهید راه زهرا گشته ای
با ولایت. عشق بر این دین و دنیا گشته ای

لیک اقا پشتِ این در . همسری نیلی نبود
رویِ او .مجروح از زخمِ غمِ سیلی نبود

سقط ناشد پشتِ این در. محسن بن فاطمه
گشت انجا . غنچه . پرپر. محسن بن فاطمه

فاطمه زخمی و محسن .سقط شد. پهلو شکست
غصه ی عالم به قلبِ حضرتِ حیدر نشست

فاطمه نقشِ زمین و دست. بسته . حیدرست
سینه ی بشکسته .حالِ دخترِ پیغمبرست

حیدر کرار . شاهد.بود زهرا زیر ضرب تازیان
گریه میکرد از غم حیدر به جسمی ناتوان

گفت ای نامردمان.این مولودکعبه حیدرست
این علی ی مرتضی . حجت به ربّ داورست

این علی باشد وصی ی خاتم پیغمبران
این علی نفس رسولست و ولی ی این زمان

لیک جز ضرب لگد پاسخ به زهرایت نشد
یک ترحم هم به آن انسی ی حورایت نشد

فاطمه .قامت کمان از دار دنیا رفته است
باتنی نیلی و زخمی . سوی عقبی رفته است

اشک دارم از دو دیده بر غریبی ی علی
گشت قاتل بر دل کوثر . غریبی ی علی

فاطمه .زهرای حیدر بود . دخت مصطفاست
در جوانی رفت گر از آه و اشک مرتضاست

دست عباست نگهدارم شد از لطف علی
بس دعای حضرتش یارم شد از لطف علی

در تمام این جهان کاری ندارم بر کسی
اخر العصرست پرگشته فقط خار و خسی

جز ولای حضرت قائم ندارم در دلم
من فقط بر حب زهرا و امامش مایلم

حجتِ بر فاطمه .مولاعلی هست و تمام
سرور پاکان . همه . مولاعلی هست و تمام

شکر حق . گشتم گدای باب مولایم علی
بنده ای گریان . فدای باب مولایم علی

زارع شیراز. عبدِ بیتِ زهرا و علی ست
حضرت مولاست شاهد در رهِ حق. صیقلی ست

شعر ولادت حضرت معصومه (س) 11 خرداد 1401

روح تو وصلست بر عرش خدا معصومه جان
بر حریم پاک تو جانم فدا معصومه جان

روزمیلاد تو یوم رحمت الله العظیم
روز بخشش بر عباد از سوی رحمانِ رحیم

روز لبخند امام کاظم و مولی الرضاست
بر لبان شیعیانت ذکر یا حق. مرتضاست

ای شفیعه . آبرومند در یزدان تویی
دختر پاک امامی . باطن قرآن تویی

در مقامت الکن است اینجا زبان هر بشر
روح آرامش. نگاه تو به جان هر بشر

هر که آمد در حریمت . سجده کرده بر مقام
فاطمه ای حضرت معصومه . عرشت مستدام

خواهر مولا علی موسی الرضا معصومه جان
شکر حق داری مقام ارتضا . معصومه جان

نور بارانست روز تو به قلب شیعیان
عشق و شوری هست در قلب و دل پیر و جوان

دختر معصوم . امام کاظم و اخت امام
خواهر ثامن . امام العشق . آن والامقام

عمه ی پاک جواد بن الرضایی فاطمه
از حقیقت هست که روح خدایی فاطمه

هر گنهکاری به لحظه در حریمت نورشد
مغفرت شد شاملش. از لطفِ تو مسرورشد

ای مقام فاطمه دخت پیمبر در زمین
قبر تو یادآور قبر گل حبل المتین

گر که پنهانست قبر مادر ساداتِ دین
قبر تو دارد چراغی از امیرالمومنین

هرچه دارم از علی و از نظرهای علیست
از نگاه فاطمه . آن دین و دنیای علیست

تربیت در راه میر مومنین ممکن نبود
جز به لطف حضرت زهرا چنین ممکن نبود

این هزاران خادم از لطف و عنایت هست و بس
از تمام کشوری . شاگرد. حمایت هست و بس

تانباشد نور چشمان علی در کارِ کس
بر بلندایی نگردد هستی ی بیدارِ کس

زارع شیراز گر بر روضه ات خادم شده
از تو و از لطفِ قلبِ حضرت قائم شده

شعر ولادت امام رضا (ع) 21 خرداد 1401

روز میلاد امامست امامی ضامن
شاه این سینه و دل شد به ولایش مومن

حضرت ثامن و سلطان رئوفست رضا
پسر کاظم و مولای عطوفست رضا

هشتمین نور ز انوار الهیست بحق
حرم اطهر او عرش خداییست بحق

عالِم الِ محمد . بخداوند . رضاست
همه احوالِ محمد . بخداوند. رضاست

پدرش باب حوائج . شه دلها موسی
مادرش نجمه بیاورده به دنیا عیسی

نه که عیسی بخدا . بنده ی او هست مسیح
مدح گویم ز رضا نور کلامم چه فصیح

بشنو ای عالم خلقت که چه میگویم من
مشک شد از اثر شعر رضا… بوی دهن

نور الانوارِ تمامی ی رسل هست رضا
ناصر و یارِ تمامی ی رسل هست رضا

نورش عنوان خدا . هیبت او حجّت حق
و حریمش که شده کرسی ی ربّ . شوکت حق

زادگاهت به مدینه ست… وَ قبرت در طوس
دل رود لحظه به لحظه . حرمت در پابوس

السلام حضرت آقام رضا سلطانم
بخدا هر شب و هرروز زیر ایوانم

دلم از دور و ز نزدیک . چه قربت دارد
ای به قربان تو خاکت بوی تربت دارد

زائرت زائر ارباب و شه کرببلاست
مثل زائر به حسینست مویَّد ز خداست

دل زوّار تو جنّات برین است رضا
حرم پاک تو در ارض . نگین است رضا

قبر تو نور و ز الطاف خدا هست رضا
قلب تو در حرم کرببلا هست رضا

پسر پاک حسین بن علی هستی تو
نور هستی به دل شیعه چه بنشستی تو

عشق دارم به تو ای شاه . پناهی دارم
چه پناهی که ازین عشق. چه شاهی دارم

تنگ دل هستم ازین عشق . زیارت خواهم
من ز تو حضرت معشوق . حرارت خواهم

اثر نور ولای تو اثرها دارد
عاشق روی تو ملکیّت دنیا دارد

حضرتت شاه غریب الغربای دل من
تو رئوفی و خدای تو خدای دل من

مومنم بر تو و اجداد تو ای پاک . امام
اصل پاکی و طهارت تویی ای نورِ تمام

منتظر بر پسر منتقمت بنشستیم
از عنایات دل مهدی ی زهرا هستیم

عهدبستیم به نورانیت آل علی
مافقط حال بپرسیم ز احوال علی

بر در غیر . نرفتیم ز لطف ازلی
مافقط بنده ی درگاه علی. آل علی

هرچه داریم‌ دعای علی بن موساست
هرچه هست از اثر نور جمال زهراست

عاشقم عاشق دیوانه . رضاجان. مولا
حرم پاک توام خانه . رضاجان مولا

دل این زارع شیراز. حریمت شده است
عبد درگاه تو از نور کریمت شده است

شعر شهادت امام جواد (ع) 9 تیر 1401

جگرش سوخت در آن حجره و بس. یاری نیست
خانه اش هست ولی محرمِ اسراری نیست

یک جوادِ بن رضا هست در آن حجره ی غم
حجّتِ پاکِ خدا هست در آن حجره ی غم

دست و پامیزند و صوت و نوا می آید
یاد آن العطش و کرببلا می اید

گفت من تشنه ام ای همسرِ کافر . آبی
جگرم سوخت از این زهر. بیاور آبی

هرچه فریاد زد از غصه . کسی نیست که نیست
بین ان خانه ی غم. همنفسی نیست که نیست

آن لعینه .به کنیزان همگی امرنمود
کف زنید هلهله .فریاد ازین عمق وجود

نشنود تا که کسی. صوت غم و فریادش
تا بسوزد ز همین زهر. همه. بنیادش

اخرش . یک تنِ جان داده بر آن بام افتاد
بدن حضرت آقاست چه آرام افتاد

کفتران . بال گشودند مبادا خورشید
نورش آزار رسانَد به تنِ عشقِ فرید

لیک در کرببلا جسم حسینت بر خاک
بدنش زخمی و مجروح ز سرنیزه . چه چاک

زیرِ خورشید .تنِ بی سرِ ارباب. حسین
و چه عریان . بدنِ بی سرِ ارباب حسین

بس کن ای زارع شیراز. غمش بسیارست
دلِ نوکر به مثالِ بدنِ دلدار ست

شعر شهادت امام محمد باقر (ع) 16 تیر 1401

زهر . سوزاند تنِ باقرِ دین را ای وای
کُشت اخر… پسرِ حبلِ متین را ای وای

لیک . جان دادنِ آقا به همین زهر که نیست
و غم و غصه ی مولا ز همین زهر که نیست

پنج ساله . همه ی کرببلا را دیده
دیده با چشم .تمام غم و او نشنیده

دیده .ارباب به مقتل . بدنش بی سر هست
ناظرِ این تنِ بیسر. بخدا خواهر هست

دیده عباس . به علقم . بدنش افتاده
و چه بیدست . تنِ پُر مِحَنَش افتاده

باقرم دیده . سُمِ اسب به جسمش تازند
نعل تازه زده اند و به همین مینازند

باقرم دیده . تمامی ی شهیدان . بیسر
تازیانه ست زده زجر . جسم دختر

باقرم دیده که سرها همه بر نیزه شده
حضرتش دیده ثمرها بر نیزه شده

باقرم دیده که زینب به اسیری برود
لیک معجر ز سرِ عمّه و زنها نرود

باقرم دیده. رقیه. همه جا سیلی خورد
کربلا . کوفه ی کین . شام بلا .سیلی خورد

چه بگویم ز غم ای دیده . فقط گریه بکن
به همین روضه ی نادیده فقط گریه بکن

طبعِ شعرم بخدا زینب کبری داده
دل و این دیده فقط حضرت زهرا داده

چشمِ این زارع شیراز. برایت گریان
من بقربان تو ای شاه. شهید العریان

شعر شهادت حضرت مسلم (ع) 18 تیر 1401

من تنها و همین شهر که‌ تنهایم کرد
دلم اواره بر این کوچه ی غمهایم کرد

من. سفیر توام و بیکس و بی یار شدم
بین این مردمِ صد چهره . گرفتار شدم

چه غریبانه . برای تو چه گریان شده ام
در غمت صاحب یک سینه ی سوزان شده ام

روز با من همگی عهد ولایت بستند
شب بوالله . در خانه برویم بستند

بین این کوچه نشستم ز غمت گریانم
تک و تنهام فدای توام ای جانانم

گر که گریان شده دیده . ز غمت گشته. حسین
مسلمت بهر تو اینجا شده سرگشته .حسین

جان من. کوفه نیا. نیزه برایت دارند
قلبشان دشمنی ی دینِ خدایت دارند

فکر کرده ست بر این کرب و بلایت. خولی
تیزمیکرد سرِ نیزه برایت خولی

وای . بر نیزه شود راسِ علی اکبر تو
حرمله .تیر زند حنجره ی اصغر تو

تو نیا کوفه که اینجا همگی نامردند
شامگاهان .همگی پشت به مسلم کردند

خواهرت راه اسیری برود زینب تو
دخترت اشک بریزد ز غم و در تب تو

پای پُر ابله هم سهم به دُردانه شود
زینبت. شام بلا. ساکنِ ویرانه شود

تازیانه بشود قسمت کلثوم و رباب
قلبِ عالم ز غمِ روضه ی تو هست کباب

دستِ عباس. جدا میشود از تن . آقا
خون شود قامتِ پاکِ تو به گلشن . آقا

چه بگویم که چه بر اهل و عیالت برود
چه مصیبت به سر و نقش جمالت برود

سرِ تو روی نی و گریه ی زینب .جاری
زخم برقلب عزیزان تو گردد کاری

ای تن و جانم ازین داغ. فدایت ارباب
من به قربان تو در عشق و هوایت ارباب

روضه زارع شیراز.پر از آلام است
با ولای تو حسین جان. دل من آرام است

شعر مدح امیر المومنین (ع) 27 تیر 1401

اهل عالم. سَرورِ پاکِ عبادِ حق. علیست
رهبرِ فرزانه ی دین و نمادِ حق . علیست

مصطفی بر روی منبر رفت در یوم غدیر
گفت ای مردم . علی بر کلِّ عالم شد امیر

دستِ حیدر را گرفت و با ولا فریاد زد
اسمِ مولا را بنامِ مرتضی فریاد زد

حیدر کرّار . شیرِ خالقِ یزدان .علیست
هادیِ قلبِ رسولان .باطنِ قرآن علیست

زادگاهش کعبه و مولودِ بیتِ ربّ . علیست
هم امامِ عالم و ناصر به این مکتب . علیست

اسمِ او مشتق شده از نامِ ربّ العالمین
خالقم اعلی و حیدر شد امیر المومنین

بس علی از عالی الاعلاست آیَت .بس علی
در نَهایت از عبادت. گشته غایت . بس علی

سوره ی دَهر و رکوعِ آیه ی قرآن بر اوست
شان تنزیل نَبَا . در سوره ی فرقان بر اوست

زوج و کفوِ فاطمه . همتایِ ذاتِ کوثرست
اهلِ عالم بس . وصیّ ی بعدِ احمد . حیدرست

بعدِ من . پیغمبری دیگر نباشد . اهلِ دین
گر که بُود اول . علی میشد پیمبر بعد ازین

اهل عالم . رمز و راز اولیا عشق علیست
علّتِ اعجاز و کارِ انبیا . عشق علیست

اوست تنها جانشینِ خاتمِ پیغمبران
قدرتِ حق . دستِ یزدان و امیرِ مومنان

حضرتِ حیدر. امامِ آسمانها و زمین
عُروَهُ الوثقی و از سوی خدا حَبلُ المَتین

از جمال اوست نورِ شمس و ماه و این نجوم
عبدِ درگاه علی. شاهانِ شرق و مُلکِ روم

کعبه ی رخسارِ او. بهر ملائک در سماست
ای خلائق بشنوید. عشق و ولایش کیمیاست

حجتِ پروردگارست و امیر عالمین
قلب زهرا را قرار و شاه بدر است و حنین

تاابد عبدِ درت هستم امیر المومنین
از محبّت بر تو سرمستم امیرالمومنین

زارع شیراز . مِهرت را به دنیایی نداد
هیچکس را جز وجودت. مَنصَبِ شاهی نداد

اشعار محرم 1401

شعر سروده استاد زارع شیرازی – ورود به کربلا دوم محرم

کاروانی با جمال نور از عرش آمده
گوییا کل ملائک بر روی فرش آمده

یکطرف شمس جمال حجت یزدان. حسین
او عزیز خالقست و باطن قرآن . حسین

خون حق . خون حسین است و به میعادش رسید
زینب کبری به آه قلب و فریادش رسید

پرچم این کاروان . بر دوش عباسِ علیست
منتقم بر صورتِ نیلی ی آن یاس علیست

صوت زیبای اذان . با حضرت اکبر شده
آفتاب عاشقان . وجه علی اصغرشده

زینب کبراست بنت حضرت حبل المتین
یادگار قلب مولانا امیرالمومنین

قاسم و جمع تمام یاوران جمعست جمع
حضرت عباس و نور عابدان . جمعست جمع

زینب کبری پر از دلشوره گفتا یا حسین
دلهره دارم برادر جان زهرا یاحسین

ترسم از اینکه جدایی بین ما آید حسین
بین من با تو زمین کربلا آید حسین

ترسم ازاینکه تن بی راس تو بینم اخا
ترسم آقا بر سر قبر تو بنشینم اخا

بوی تلخ دوری از تو بر مشامم آمده
گوییا وقت اسیری بین شامم آمده

گوییا بینم که اکبر. اربا اربا میشود
عشق من . بین عدو. مظلوم و تنها میشود

حنجر اصغر . به تیر حرمله خونین شود
راس آقایم حسین از سیف. رنگین میشود

اشک میریزم برایت ای همه جانم حسین
حضرت سلطان من ای روح وریحانم حسین

زارع شیراز . اشک از ماتمت دارد حسین
گریه های نور بر نور غمت دارد حسین

______________________________________________________________________

شعر سروده سوم محرم – شهادت حضرت رقیه (س)

تنم زخمی شد و بابا صدایت کردم از راهم
شنو از داغ و اشکم صوتِ درد و غصه و آهم

من و جاده . تو و نیزه . صدای عمه ام زینب
میان ضرب شلاقم ندای عمه ام زینب

تنم شلاق خورده .گریه کن بهرِ دلم بابا
فدای راسِ خونینت تمامِ حاصلم بابا

اگر عمه نبودش من به زیرِ درد . میمُردم
به زیرِ ضربه ی اعدا . به آه سرد . میمُردم

عزیز. بابای من . راست به روی نیزه بود ومن
نگاه عمه ام زینب به سوی نیزه بود و من

فقط عمه. خبر دارد تنم نیلی شده بابا
رُخ من نیلی از آن ضربتِ سیلی شده بابا

شبیهِ مادرت زهرا زمین خوردم نشستم من
نشستم بین ره . بس که لگد خوردم شکستم من

شود آخر. مزار من . خرابه . بین ویرانم
بیا دیدار من بابا عزیزم روح و ریحانم

کبودم نیلی ام دیگر توانی نیست در جسمم
بیا بابا حسین . روح وروانی نیست در جانم

فدای عمه میگردم که با من گریه میکرده
پر از آه و پر از دردم که با من گریه میکرده

شبیهم بر رُخ زهرا نگاهم کن که مجروحم
دگر طاقت نمانده کرده پرواز . همرهت. روحم

یتیمم من . عزادارم ولی بسکه کتک خوردم
ندارم نای ره رفتن . غمت را همرهم بردم

بیا ای سر .مرا باخود ببر تنهای تنهایم
تنی نیلی و پهلویم شکسته مثل زهرایم

سلام زارع شیراز بر قبرت رقیه جان
ز دل گفته به تو صد راز . بر قبرت رقیه جان

_________________________________________________________________________

شعر سروده هفتم محرم – شهادت حضرت علی اصغر (ع)

سرش رفت و نشانی از پدر داشت
علی اصغر . رخی همچون قمر داشت

ز خیمه آمد و خونین ز تیرست
ز داغش. اشک برروی امیرست

ز فرط خجلت از مادر. به خیمه
نبیند اصغر بی سر به خیمه

فدای خجلتت ای شاه بی سر
عزیز کوثر و جان پیمبر

بسوی خیمه هایش رفت وبرگشت
بر آن آه و نوایش رفت و برگشت

تمامش شد خجالت از ربابش
خدایا رحم کن بر صبر و‌تابش

سر اصغر بریده گوش تا گوش
نگردد این غم از دلها فراموش

گرفت از داغ.دستی زیر حنجر
چو دستش پر شد از خون . بهر اصغر

و پاشید انهمه خون را به عرشش
نیامد قطره ی خونی به فرشش

ز آه دل . خدایش را ندا کرد
ز ظلم ظالمین. حق را صدا کرد

گلوی شیرخوار و آن سه شعبه
و مادر . بیقرار و آن سه شعبه

فدای اشک چشمانت حسینم
که اصغر گشته قربانت حسینم

به پشت خیمه ها یک قبر کنده
به آن شمشیر خود . بی صبر کنده

نیاید مادرش بیند سرش را
سر ببریده از بال و پرش را

چه حالی میشود مادر که بیند
چگونه از جراحت . گل بچیند

که ناگه . آن رباب دلپریشان
دوان آمد به چشم خیس و گریان

حسین جانم فقط یکبار بگذار
ببینم روی نوزادم دگربار

چه ضجه زد رباب آنجا سر قبر
چه قلبش شد کباب آنجا سر قبر

چه‌گویم یا علی اصغر ازین غم
ز دل. بگسسته بال و پر ازین غم

به اشک زارع شیراز. سوزی
برای سینه . عشق غم فروزی

اشعار صفر 1401

شعر سروده استاد زارع شیرازی – حضرت رقیه (س) – پنجم صفر

یک تن زخمی ز ضرب تازیانه مال من
یک سر ببریده بر نی ها روانه مال تو

یک رخ نیلی ز ضرب سیلی کین. مال من
صورتی مجروح از عاشور خونین مال تو

ضربت زجر لعین بر روی نازم مال من
حالت چشمان من وقت نیازم مال تو

عمر من‌باشد سه سال و طاقتی بهرم نماند
حضرت بابا عدویت این تنم‌را میکشاند

من کتکها خورده ام وقتی صدا کردم عمو
زجر میزد بر تنم من هم ندا کردم عمو

حضرت بابا شبیه مادرت زهرا شدم
من سه ساله بودم و اواره در صحرا شدم

عمه ام زینب مرا اغوش میگیرد پدر
از غم من اخرش این عمه میمیرد پدر

من سر بابا بغل کردم میان این خراب
قبر من اینجا شود بین جهان این خراب

عمه ام قبر مرا اینجا به گریه می کند
زینب کبری به اشک و سوز و مویه میکند

این تن مجروح من .نیلی مثال فاطمه ست
صورت نازم پدر مثل جمال فاطمه ست

روضه ام آتش زند تا روز محشر بر قلوب
من بهمراه تو آیم عمر من کرده غروب

اشک . پر شد بین چشمم تا سرت دیدم پدر
لحظه مرگم به دیده . مادرت دیدم پدر

هیچ بر دنیا .نماند جز ولایت یا حسین
از دل نورانی ات بنما عنایت یاحسین

زارع شیراز. گریانست بر این روضه ها
محو عشق و روی جانانست در این روضه ها

_________________________________________________________________

شعر سروده هفتم صفر – شهادت امام حسن مجتبی (ع)

جگرم سوخته از زهر . بیا زینب من
رفته از دست. دگر . هستی و تاب و تب من

همسرم. قاتلِ جانم شده من مظلومم
این سخن. وِردِ زبانم شده من مظلومم

زینبم طشت بیاور جگرم پاره شده
باهمین داغ . دگر خواهرم آواره شده

زینبم. مرگِ حسن با غمِ این زهر نشد
روضه ی پاکِ حسن.ماتم این زهر نشد

مرگ من. لحظه ی قتلِ همه . جانم بوده
مادرم خورد زمین و نگرانم بوده

سیلی ی کین به روی مادرمان زد زینب
چه لگدها به سوی مادرمان زد زینب

دیده ام فاطمه افتاد زمین . نیلی شد
نیلی آن صورتِ حور از اثر سیلی شد

ضربِ شلاق به زهرای علی زد دشمن
بر تن فاطمه اش جای علی زد دشمن

زینبم گریه نکن در برِ من. خواهرمن
لحظه ای هست که در بر بگرفتی. سرِ من

نیزه ای نیست کسی نیست که سنگم بزند
یا که چوبی به تن و بر دلِ تنگم بزند

قاتلی نیست ببُرَّد سرِ من را از تن
نیست دزدی ببَرَد از تنِ من. پیراهن

گریه ها را تو نگهدار. عزیزم خواهر
بهر من .همدم و غمخوار. عزیزم خواهر

به حسینش نگهی کرد و به آوای حزین
و بفرمود و لایَومَ کَیَومِک . چه غمین

نیست روزی چو غم روز تو ای بی سر من
ای حسین .گریه کن قتلگهت… مادر من

چه شود گودی ی مقتل به سرِ بی بدنت
چه‌شود وای بمیرم‌ به تنِ بی کفنت

شعر این زارع شیراز . ز جود حسنست
نام من شد حسن و بس ز وجود حسنست

_________________________________________________________________

شعر سروده بیستم صفر – اربعین حسینی

ای عزیز مادرم من از سفر برگشته ام
با دلی سوزان و قلبی پرشرر برگشته ام

من بدنبال سرت بر نیزه ها رفتم حسین
همره این بانوان خیمه ها رفتم حسین

من نرفتم تازیانه بر تنم خورده حسین
قلب من پیش تو . جسمم را عدو برده حسین

من چهل منزل کتک خوردم عزیزم یاحسین
زیر شلاق عدو مردم عزیزم یاحسین

کوفه در زندان . شبم‌ را صبح کردم یااخا
دختر حیدر منم . من مرد مردم یااخا

خم به ابرویم نیاوردم چنان حیدر به شهر
خطبه خواندم مفتضح کردم عدویت را به قهر

تاسرببریده ات دیدم به آندم یاحسین
سرزدم بر چوبه محمل دمادم یاحسین

ای برادر. از اسارت . رنج و درد آورده ام
اشک دیده . پای زخمی .آه سرد آورده ام

شام . سنگ و چوب و خاکستر به جسمم میزدند
بر تن زنها و سجادت دمادم میزدند

من بمیرم دخترت سیلی ز کینه خورده است
بس رقیه بین آن ویرانه هاشان مرده است

هم سرت را در بغل بگرفت و گریان شد حسین
ناگهان دیدم که دق کرد و نمایان شد حسین

کعبه ای در شام دارد آن سه ساله دخترت
بس که بود از جسم و چشمانش شبیه مادرت

از کتکها بر تن و جسم کبودش یاحسین
چون بگویم زین غم دل در نبودش یاحسین

بس بگویم که ز جسم و رو شبیه مادر ست
صورت و جسمش چه نیلی. روضه ی این دخترست

زارع شیراز. میمیرد برایت یاحسین
از تمام جان بگویم جان فدایت یا حسین

_________________________________________________________________

شعر سروده بیست و هشتم صفر

جگرش سوخت ولی ماتم او از کوچه ست
حسنست او . تمام غم او از کوچه ست

روضه اش روضه ی زهرست بظاهر اما
ماتمش بین همان کوچه و مادر زهرا

ضربت دست لعین و رخ مادر نیلی
صورت فاطمه نیلی شده از آن سیلی

فاطمه نقش زمین و حسنش گریانست
مادری زخمی و این . نازپسر . نالانست

روضه ی پاک حسن .روضه ی پهلو باشد
روضه ی پاک حسن . زخم به بازو باشد

شاهد ضربت بر بازوی زهرا حسنست
شاهد آن کتک و پهلوی زهرا حسنست

دست مادر که جدا شد ز کمربند علی
لگد کین زده بر یاور دربندعلی

و علی ماند و دگر فاطمه از دستش رفت
وای از اینکه بگویم همه ی هستش رفت

بر دل زارع شیراز . امامم بنوشت
همره حیدر کرار الی یوم بهشت

_________________________________________________________________

شعر سروده 30 صفر 1401 – شهادت امام رضا (ع)

چه عبایی به سرش بود و جگر سوخته بود
حضرت ضامن آهو چه برافروخته بود

زهر .کاری شده و حال امامم بد هست
وای بر من که چه احوال امامم بد هست

مثل یک مار گزیده شده احوال رضا
و اباصلت به حجره ست به دنبال رضا

ناگهان دید جواد آمده با سیمایش
روی دامان جوادست سر بابایش

لحظه اخر و دیدار پدر . وقت وداع
بوسه زد بر رخ و آن دیده و سر وقت وداع

لیک در کرببلا جد غریبت برخاک
سر آن سرور بی یار و حبیبت بر خاک

و کسی نیست سرش را بنهد بر دامان
فقط آن زینب کبراست به چشمی گریان

آهی از سینه کشید و به سرش زد تا دید
شاه بی یار به خاکست و صدایی بشنید

مادری ناله کنان گفت غریب مادر
زینبت همرهشان گفت غریب مادر

تاابد زارع شیراز. به عشقت زنده ست
یا رضا نور اگر هست ز تو پاینده ست

اشعار ماه ربیع الاول 1401

شعر سروده 8 ربیع الاول 1401 شهادت امام حسن عسکری (ع)

پدر حضرت حجت . حسن عسکری است
بر دلم نعمت و شوکت حسن عسکری است

زهر بر قتل امامم شده علت ای وای
گفت بس ذکر مقامم شده علت ای وای

گفت چون ابن علی و پسر فاطمه ام
من امامی ز سماوات خدا بر همه ام

اشک از دیده ی مهدی ز غمت میبارد
از غم روضه و این عمر کمت میبارد

بیست و هشت سال . فقط عمر جوانت بوده
زهر و زندان عدو . قاتل جانت بوده

بین زندان . چقدر درد به قلبت داری
یاد زهرا و علی کردی و اشکت جاری

با همین عمر کمت .زجر به زندان دیدی
همه بی حرمتی از صوت عدو بشنیدی

من بمیرم به دل و . غربت بسیار حسن
چشم گریان من و روضه ی غمبار حسن

پسرت مهدی زهراست امامی بر حق
او فقط وعده ی فرداست امامی بر حق

قوت زارع شیراز . فدای مهدیست
زنده هستم اگر از عشق. برای مهدیست

اشعار ماه ربیع الثانی 1401

شعر سروده 10 ربیع الثانی 1401 شهادت حضرت فاطمه معصومه (س)

غم و داغِ تو . نشانی ز رضایت دارد
عَلَمِ سوگ تو را.. عرشِ خدایت دارد

آمدی تا که رخِ نورِ برادر بینی
به تماشای جمالش ز دلت بنشینی

لیک مسموم ز زهرِ ستم از کین گشتی
در غریبی ز غمِ غربتِ آیین گشتی

جرمت آن بود که اولادِ امامم هستی
صاحبِ مرتبتی… جان و جهانم هستی

خواهر پاک رضا .دختر موسایی تو
ثانی ی فاطمه ای .اَخترِ زهرایی تو

روضه ات. حضرت معصومه نوایی دارد
نوکرت در غمت ای عشق. صدایی دارد

با همان حالتِ بیمار به قم آمده ای
با دل و دلبر و دلدار به قم آمده ای

آخرالامر. رضا عشق دلت .نادیدی
فقط از دور .نسیمی ز رُخش بشنیدی

قم. گلستان شد همان روز که تو آمده ای
روحِ بُستان شد همان روز که تو آمده ای

شد به روی سر تو . خانوم من . گُلباران
میتپد بهر تو بس. قلب تمام ایران

لیک بر عمه ی تو حضرت زینب چه گذشت
بر دلِ نورِ همان حامی مکتب چه گذشت

شامیان . سنگ به رخساره ی زینب زده اند
کعب نی… بر تن آن حضرت کوکب زده اند

آنچه بر زینب و معصومه شد از ظلم و جفاست
هر کجا جور و ستم هست ز دوری ی خداست

من بمیرم که چه شد با رخ ناموس علی
جان من تاابدالدهر به پابوس علی

عادل دین . فقط آن حیدر کرار… و بس
رحم بر جانِ فقیرست ز دلدار … و بس

رحم وانصاف ومروت ز صفات علی است
لطف با مردم مظلوم ز ذات علی است

احدی نیست برابر به مقامات علی
هر چه مردی و بزرگیست ز میقات علی

چارده نور فقط حجتِ الله بُوَد
راه معصوم فقط شوکتِ الله بُوَد

عادل حق بُوَد آن قائمِ اولاد علی
مهدی فاطمه بس زنده کند یادِ علی

بنشین .زارع شیراز. که از عرش برین
برسد خدمت مولای من این شعر متین

شعر شب شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) فاطمیه اول – 1401

اهل عالم بخدا فاطمه ام را کشتند
همسر پاک مرا در دل غمها کشتند

فاطمه بود و گل زخم تن اطهر او
پشت در سقط شده محسن من در بر او

صورتش نیلی از آن ضرب عدوی نانجیب
پهلویش بشکسته است آن مادر خد التریب

محسنش سقط و تنش بین در و دیوار بیت
رفت از این خانه هستی ی من و دلدار بیت

بس. تمام قلب و ارام دل من .فاطمه ست
نور کاشانه.صفای ناز گلشن .فاطمه ست

میشود بی مادر امشب . دخت زهرا . زینبم
بعد زهرا از تمام سینه . در تاب و تبم

ناله ی جانسوز امشب از برای مجتباست
گریه کن بر داغ مادر . چشم شاه کربلاست

بعد زهرا بیکس و یاور . علی ی مرتضاست
صاحب داغ و غم زهرا به عالم .بس. خداست

بعد ازاین آیم سر قبرت عزیز جان من
فاطمه ای کوثر پیغمبرم جانان من

اشکهایم از برای غربتت ریزد ببین
شد عزادارت نگار من . دل حبل المتین

میسپارم جسم مجروحت به خاک ای یار من
غم به چشمانم نشسته از غمت دلدار من

زارع شیراز . عبد درگهت شد فاطمه

خادم ذکر تو و خاک رهت شد فاطمه

________________________________________________________________

شعر شب شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) فاطمیه دوم – 1401

بی تو من . بیکس و بی یاور و تنها شده ام
در غم و داغِ تو آواره ی صحرا شده ام

گاه. در خانه ی پرغصه ز داغت سوزم
گاه. بر قبر تو از درد فراقت سوزم

چه کنم بعد تو با هجر غمینت زهرا
رحم‌ کن‌ بر دلِ این خانه نشینت زهرا

داغِ مسمارِ در و پهلوی بشکسته. کنار
من و بی طاقتی از بازوی بشکسته . کنار

آتشی زد به دلم . چونکه دو چشمانم دید
همسرم نقش زمین گشته و گوشم بشنید

ناله ی فاطمه از ضربت شلاقِ شَدید
شاهد صحنه ی این غصه .حسن بود و دوید

چادر خاکی و یک مادرِ افتاده زمین
خون به چشمِ حسن و زینب و آن شاه شهین

وسط کوچه چه غوغا شده از روضه ی تو
سینه و دیده چه دریا شده از روضه ی تو

ضربت دست مغیره ست به پهلو میخورد
قنفذ و ضرب عدوهست به بازو میخورد

تازیانه به تنِ فاطمه . پهلو بشکست
ضرباتی ز غلافست که بازو بشکست

زینب و اشکِ حسین و حسن و کوثر من
وحشت افتاده به قلب پسر و دختر من

زینبم دید که بر قامتِ مادر زده اند
ضربت کین . به تنِ حضرت کوثر زده اند

رخِ ناموس خداوند کبودست کبود
جای سالم به تنِ همسرِ حیدر که نبود

گفت این جسم کبودم به فدای تو‌علی
ای همه بود و نبودم به فدای تو علی

نور این نوکری از لطف علی . فائق هست
ورنه این زارع شیراز . فقط عاشق هست

شعر شب شهادت حضرت ام البنین (س) – 1401

ام البنینم بعد عاشورا غمینم
گریانم و محزون . ز غصه می نشینم

سوزد دلم از غم که عباسی ندارم
ناله کند این دل. گل یاسی ندارم

روی چنان ماهش .چراغ خانه ام بود
عباس نور خانه و کاشانه ام بود

گفتند دستت را جدا کردند عزیزم
جسمت به قربان خدا کردند عزیزم

گفتند بر چشمت نشسته تیر حرمل
تیر سه شعبه چون دل زنجیر حرمل

قربان چشمانت شوم عباس .مادر
ای پهلوانم حضرت الماس . مادر

قربان جسم بی سرت سقای لشکر
ای بهر آقایت پناه و یار و یاور

دستان نازت را قلم کردند عزیزم
راس تو را از کین . علم کردند عزیزم

هرروز بر داغ تو و داغ حسینم
میگریم و میسوزم ای نور دو عینم

گویند عمود اهنین شد قاتل تو
بشکسته از شرم و خجالتها دل تو

نقش زمین . ادرک اخا گفتی اباالفضل
بر دامن ارباب خود خفتی اباالفضل

دستت جدا و راس تو مثل علی شد
روی مهت از خون فرقت منجلی شد

از لطف حیدر . زارع شیراز.خوانده
عباس . شعرم را به عشق تو کشانده

شعر ولادت حضرت زهرا (س) – 1401

نور رخسار محمد . گل طاها آمد
فاطمه . روح علی همسر مولا آمد

علت خلق جهان . خلق ملائک. زهراست
آن ملیکه که بود شاه ارائک . زهراست

دختر و مادر آن خاتم پیغامبران
باشد این کوثر نورانی ی آفاق زمان

مادر کل حجج . حجت بر معصومین
حضرت طاهره . آن سیده ی عرش برین

سرور کل زنان بر همه ی عالم هست
بلکه او نور دل کل بنی آدم هست

همه ی نور سماوات ز نور رخ اوست
هرچه از فاطمه آید همه لطفست و نکوست

همه از لطف شما هست که نوکر شده ام
ای خدا شکر که من عاشق مادر شده ام

مادر گیتی و سرور به جهان . فاطمه است
علت خلق تمامی ی جنان فاطمه ست

روز لبخند رسولست فدایت بشوم
زینبت خواست که از عشق . صدایت بشوم

من به این نور ولای تو به دل . میبالم
از ته دل بخدا .فاطمه جان خوشحالم

عیدی ام را ز عنایات. کریمانه گذار
خدمت باب خودت . عشق به کاشانه گذار

ادب زارع شیراز. عنایت باشد
هرچه باشد ز تو ای عشق . حمایت باشد

شعر ولادت امام جواد (ع) – 1401

گل رخشان رضایی تو نگاری به بهشت
که خداوند گلم را بولای تو سرشت

حضرت جود . جواد بن رضا آقاجان
هستی و بود . جواد بن رضا آقا جان

پدرت شمس شموس. حضرت سلطانم شد
نور چشمان تو بس باطن قرآنم شد

عصمتت . ماه جهانیست به این عالم ملک
قدرتت لطف نهانیست به این عالم ملک

ارث از ضامن آهو به محبت داری
ای فدای حرمت . وه. که چه شوکت داری

پسر فاطمه و حیدر کراری تو
حضرت عشق.بحق.دلبرو دلداری تو

کاظمیه ست بهشت من و درگاه امام
چه حریمیست چه نوریست چه گویم ز مقام

حرمت نور و بحق نور سماوات تویی
وقت عرشی شدنم ذکر مناجات تویی

روز میلاد شده . هدیه ز تو میخواهم
لطف کردی که به درگاه . چنین دلخواهم

نظر مادر تو فاطمه بر نوکر شد
نوکر از خدمت درگاه تو بس. سرور شد

ای جواد بن رضا دست من و دامانت
گوشه قلب من و آینه ی ایوانت

امشبی زارع شیراز . چنین مست شده
ز محبت به توام فارغ از این هست شده

شعر ولادت امام علی (ع) – 1401

خدا در عرش اعلی یا علی گفت
برای خلق دنیا یا علی گفت

محمد. یاد نور و قدرت حق
میان ذکر شبها یا علی گفت

فرشته همره جبریل و میکال
به قلبی پاک و شیدا یاعلی گفت

جناب حور عین در جنت حق
به دل . داده تسلا یاعلی گفت

نبی و هر ولی و هر وصیی
به هنگام تقاضا یاعلی گفت

سماوات و تمام حافظانش
ز نوری شد هویدا یاعلی گفت

لب آن حاملان عرش خالق
به وقت ذکر یکتا یا علی گفت

خلیل الله . ابراهیم و آتش
شده بهرش چه سرما یاعلی گفت

جناب نوح . در طوفان به کشتی
به حفظش بین دریا یا علی گفت

کلیم الله. موسای پیمبر
عصا شد اژدها تا یا علی گفت

مسیح از باب ذکر زنده کردن
شود تا مرده . احیا یا علی گفت

تمام آسمان و هفت ارضش
به عشق این تولا یا علی گفت

جناب یوسف زیبا بقصرش
بقصد عزم والا یا علی گفت

میان روضه ی آن کوچه . مادر
دل بشکسته . تنها یاعلی گفت

حسن. آقای قلب من . در آنجا
ز دل . فرزند مولا یا علی گفت

حسین بن علی شاه شهیدان
لب تشنه به صحرا یا علی گفت

ابالفضلش میان شور پیکار
به جنگی بی محابا یاعلی گفت

امام مهدی ام با اذن الله
به وقت هر تماشا یا علی گفت

ز سینه . عاشقت از دشمن تو
برای هر تبرا یا علی گفت

نفس بر نوکری نآید بجز که
برایش قلب زهرا یاعلی گفت

خریدی زارع شیرازی ات را
دل این عبد . آقا یا علی گفت

شعر شهادت حضرت زینب (س) – 1401

غصه هایی که کشیدم همه از هجر تو بود
جز غم عشق جمال تو به این سینه نبود

سر ببریده ی تو بهر دلم قرآن خواند
ممکن ار بود به مقتل . تن هم میماند

سوختم از تن پر نیزه اباعبدالله
وای از گلشن پرنیزه اباعبدالله

روبرویم بدن بی سر تو بود حسین
طرف دیگر من . مادر تو بود حسین

فاطمه ناله کنان گفت غریب مادر
دخترت ضجه زنان گفت غریب مادر

دیدن روضه ی تو . داغ جوانان شهید
همه ی چشم غمینم که بجز اشک ندید

همه . سرهای بریده . همه . تن ها بی سر
خون قلبت بزمین ریخت ز یک تیر سه پر

راه غمدار اسیری و اسیران . ای وای
هتک حرمت شده با سوره ی قرآن ای وای

دخترانت که همه زخمی ی شلاق شدند
در همین راه . همه ماه به آفاق شدند

غم نیلی شدن صورت دختر دیدم
تازیانه به تن زخمی ی خواهر دیدم

چه‌بگویم به تو ای عشق. دلم بشکسته
غصه ی عصر و جهانست به جان بنشسته

پیر گشتم ز غم روضه ات ای یار . حسین
بوده هر غصه از این عشق به دلدار . حسین

گریه ی زارع شیراز . ز داغت زینب
تا ابد هست به دل . شمع و چراغت زینب

شعر شهادت امام موسی کاظم (ع) – 1401

قاتلم میزد به جسمم تا کبودی شد نشان
کنج زندان . نیلی ام کرده به ضرب تازیان

من عزیز حضرت پیغمبرم . ضربت نزن
من. گرامی . ابن پاک کوثرم . ضربت نزن

شام و افطارم کتک بود و سیاهی های تن
از تن موسی نمانده جز جراحات بدن

چونکه بابایم علی و مادرم زهراشده
این غریب بن غریبست و چنین تنها شده

دوری ی فرزند دلبندم رضا در سینه ام
هجر اولادم شده بس غصه ی دیرینه ام

کنج زندان .باهمین دستان در زنجیر کین
یاد عمه زینبم کردم به این حال غمین

گفتم ای زینب .فدای دست های بسته ات
زیر ضرب تازیانه شد تن بشکسته ات

یاد سرهای بریده یاد دخت حیدرم
گاه هم گریان درد و روضه های کوثرم

کنج زندانم کجا و روضه ی شاهم کجا
آه عمه جان رقیه ام کجا آهم کجا

موسی جعفر. فدای راس بی جسمت حسین
آیه ی قرآن صدای راس بی جسمت حسین

عمه جان زینب. بگو چون شد به قلب زار تو
روبرویت شد بدون سر . تن دلدار تو

ای بقربانت تمام هست و اشک دیده ام
اشک میریزم برای آنچه که بشنیده ام

حق بود… دیدن کجا و گوش بشنیدن کجا
روضه ی زندان کجا و مقتل و دشمن کجا

زارع شیراز و عبد خاندانم جد من
موسی ی جعفر بود جان و جهانم جد من

شعر ولادت امام حسین (ع) – 1401

سرور کل بهمه …جان و جهانست حسین
نور حق . خون خدا . روح عیانست حسین

منشا نور و سبب بر همه عالم آمد
علت خلقت پیغمبر و آدم آمد

پسر دوم حیدر . گل گلزار نبی ست
نائبی پاک به الطاف محمد و علیست

گفت پیغمبر خاتم . منم از نور حسین
و حسینست ز من . ابن شهنشاه حنین

سبب خلق جنانست که رخساره ی او
عشق زهراست فقط روی چو مهپاره ی او

ماه هم خادم درگاه ولایش باشد
آسمان بنده ی الطاف صدایش باشد

اهل عالم بخدا رمز نجاتست حسین
ذکر اصلی به لب جسر صراطست حسین(جسر:پل)

روشنایی ی هدایت . همه از باب حسین
ادبم عرض شود بر همه اصحاب حسین

تو که هستی که جهان عاشق نامت شده است
همه ی جان و دلم مست پیامت شده است

ای عزیز دل زهرا و علی . آقا جان
شدم از نور ولایت چه جلی . آقا جان

تو نشاندی بدلم . نور . اباعبدالله
سینه از هجر . چه مهجور اباعبدالله

کربلا قبله ی جانست اباعبدالله
برتر از ارض و زمانست اباعبداالله

شب میلاد . سماوات . چراغانی شد
بهر این حضرت مولود . نگهبانی شد

عاشق نام تو و قبر شریفت هستم
تاابد با همه ی عشق و ولایت مستم

بخر و از ته دل . مهر بر این نامه. نگار
بهر این خادم خود . حق همان هشت و چهار

راز قلبم به کسی جز تو نگویم آقا
من فقط گل ز گلستان تو بویم آقا

عیدی زارع شیراز . عنایات تو هست
لذت اشک و همین نور مناجات تو هست

شعر ولادت حضرت ابوالفضل العباس (ع) – 1401

ابد الدهر . غلام نظر عباسم
عاشقی مستم و نوکر به در عباسم

پسر حیدر کرار . اباالفضل علیست
بر دلم . دلبر و دلدار . اباالفضل علیست

مادرش ام بنینست و پدر . حضرت عشق
ای بنازم که بود هم پدر و روی پسر . حضرت عشق

رهبر جمع محبان علی . عباسست
نور در صفحه ی ایوان علی . عباسست

روز میلاد اباالفضل . حسینش خندید
کس . چنان چهره ی او ماه بر این عرصه ندید

قمر هاشمیان . حضرت مولا عباس
حضرت عشق جهان . حضرت مولا عباس

رهبر و قائد و بس حضرت آقا عباس
همه ی جان و دل و دینم و دنیا عباس

ساقی کرببلا . یاور شاهنشاهست
در نظرگاه جهان . ام بنین را ماهست

باب حاجات . نماینده ی اربابم حسین
بس. علمدار و ز دل گفت که بیتابم حسین

او عمو جان رقیه ست خوشا بر جانش
در بغل . جای رقیه ست شده جانانش

عالمی هست گدای کرمت یا عباس
دل هوایی ی حریم و حرمت یا عباس

باب حاجات .ببین دست من و دامانت
حضرت ماه . گدایی ی من و احسانت

سخن زارع شیراز . ز عشقست و صفاست
مقصد خادم و دلداده ی تو . کرببلاست

شعر ولادت حضرت صاحب الزمان (عج) – 1401

رهبرِ جان و جهان . حضرت مهدی آمد
صاحبِ عصر و زمان . حضرت مهدی آمد

رهبری عادل و قائم که کند عدل به پا
منتشر . روحِ عدالت بشود در همه جا

پسرِ یازدهم بر گلِ رخسار علیست
مهدی فاطمه . دلدار . ز گلزار علیست

حسن عسکری اش باب و بُوَد نرجس . مام
حجتِ پاک خداوند بُوَد . حرف . تمام

وعده ی هر فرج از قدرتِ خالق . بس اوست
علتِ اشک بر این دیده ی عاشق . بس اوست

صاحب عصر و زمانست امید همه هست
یادگار دل مولا و گُل فاطمه است

هیچکس نیست امیدی به دل شیعه جز او
هیچکس نیست نویدی به دل شیعه جز او

عارف حق امامان به دعا می دانَد
که فقط حضرت مهدی ز خدا میخوانَد

وعده ی حضرت حقّ نیست بجز حجّتِ حقّ
در فرج . نشر شود بر همه جا …شوکتِ حق

شرط بر حجّت حق . عصمت اعظم باشد
جانشین علوی . حضرت خاتم باشد

آخرین نور تویی. مهدی زهرا آقا
لطفِ مشکور تویی. دلبر دلها آقا

نفست عشق و تمامی ی وجودت معصوم
عمل پاک تو هر اوج و فرودت معصوم

سخنت حق و همه . جان تو عصمت دارد
در همین غیبت کبراست که حکمت دارد

حکمتی هست که مومن ز منافق . غربال
امتحانها بشود هرکس از این جان و ز مال

مست از جام سبوی تو شدم آقایم
شُکر که خاک به کوی تو شدم آقایم

بر خدا باب تویی.. پادشه ناب تویی
روح ما صاحب آن چهره ی جذاب تویی

طرف چشمی بنما نور بده روح بده
سرور ارض . صفا بر دل مجروح بده

ای عزیزِ دلِ زهرایِ علی یا مهدی
تو بیایی… بشوی جای علی یا مهدی

سخن زارع شیراز . دلائل دارد
قدرت عشق . خودش . گوهر حائل دارد

شعر شهادت حضرت خدیجه (س) – 1402

سالها بهر نبی . یاور و دلبر بودی
در همه جا بخدا جان پیمبر بودی

ای خدیجه . تو نگار دل مادر بودی
غمگساری به غم حضرت کوثر بودی

همسر احمد و مادر به بتولی خانوم
همه آرام دل و قلب رسولی خانوم

روز غم روز فرح . همره آقا بودی
همرهی نور . به آن سید بطحا بودی

با غم رفتن تو . اشک به چشمانش شد
و عزادار غمت دیده ی گریانش شد

فاطمه اشک بریزد ز غم و ماتم تو
رفت از جان و جهان . آن دل چون حاتم تو

در عزای تو عزادار .بود خانه ی حق
از ولای تو چه روشن شده کاشانه ی حق

فاطمه بعد تو بی مادر و تنها گشته
بیکس از داغ تو ای محرم دلها گشته

نیستی فاطمه در شام عروسی تنهاست
کوثرت با غم بی مادری اش . غم افزاست

چه بگویم که به زهرای جوانت چه شود
بین آن کوچه به آن دخت کمانت چه شود

چه به زهرا و علی میشود ای دیده ی من
چه بگویم ز همه مطلب بشنیده ی من

محسنش سقط و به پهلوی شکسته چه کند
مرتضی . نیلی ی رخ . دست که بسته چه کند

فاطمه . ضربت شلاق و غمی بی تکرار
رفت از پیش علی . دلبر و همسر . دلدار

تا ولای تو به دل هست خدایم را شکر
نوکر باب علی ام چه صفایم را شکر

اشک این دیده ی خادم بفدایت بی بی
روز محشر شنوم لطف صدایت بی بی

شعر ولادت امام حسن مجتبی (ع) – 1402

شبِ میلادِ تو . من عبدِ خداوند شدم
با گدایی ی در تو . چه خردمند شدم

حسنت نام و چه زیباست جمالت . به به
رفته بر احمد مختار . کمالت . به به

حضرت حیدر کرار . پدر شد امشب
سرورم دلبر و دلدار. پدر شد امشب

مادرش فاطمه آن دختِ پیمبر باشد
پدرش فاتحِ دل. حضرتِ حیدر باشد

پسر اول زهرا و علی هست حسن
قلبم از نور ولایش چه جلی هست حسن

نام آقا به لبت آر . بگو ای شیعه
حسنم حجت دادار بگو ای شیعه

قلب امشب ز صفا رقص کنان می آید
دلم از نور ولا . رو به جنان می آید

ذکر هر حور و ملک . ورد بشر بس حسنست
عشق دلها به همه بحر و به بر . بس حسنست

یا حسن گوی دلت نور خدایی گیرد
یا حسن گوی که از عشق . جلا میگیرد

یا حسن ذکر بهشت است بگو یا مولا
خالقم نور . نوشته است بگو یا مولا

تاابد نوکرِ زهرا و علی ام آقا
خادمی بر درِ زهرا و علی ام آقا

ز دل زارع شیراز . خبر میگیری
عاشقی داده ام و دُرّ و گُهَر میگیری

شعر روز ضربت خوردن امام علی (ع) – شب 19 رمضان 1402

تا که شمشیر به فرق سر آقا میخورد
گوییا ضربت آن کوچه به زهرا میخورد

سالها بود فراقی که بسختی بگذشت
وچه خاموش چراغی که بسختی بگذشت

از همان لحظه ی افتادن تو در کوچه
حسنم بوده و بنشاندن تو در کوچه

سالها اشک ز دوری ی تو. بر دیده ی من
فاطمه ای همه ی عشق پسندیده ی من

سالها اشک و فراق و غم دل با چاهم
چاه بشنیده فقط صوت غم و این آهم

فزت گفتم که رها گشتم از این ماتمها
حیدرت مرد ز آشوب دل این غمها

روضه ی داغ تو و پهلوی بشکسته ی تو
وسط کوچه . من . آن بدن خسته ی تو

محسنت کشته و مسمار بر آن سینه نشست
دشمنت بین همان کوچه رهت را می بست

فاطمه بر غم تو گریه . فراوان کردم
اشک از دیده سرازیر چو باران کردم

داغ تو کشت مرا . لب نگشودم خانوم
یاد تو کردم و با عشق تو بودم خانوم

ماتمی اعظم از این داغ ندارد این دل
قاتلم روضه ی تو هست. ببارد این دل

روضه ام روضه ی این فرق که بشکافته نیست
بخدا داغ علی و غم زهراش یکیست

خدمت زارع شیراز به دلدار بماند
غم صوتش بهمان روضه ی دیوار بماند

شعر شب شهادت امام علی (ع) – شب 21 رمضان 1402

شب مولاست شب رفتن بابایم علیست
شب اشک فقرا در غم آقایم علیست

دیده ی زینب کبراست چه گریان زین غم
حال آقایم حسن شد چه پریشان زین غم

گوشه ی خانه . شه کرببلا هست حسین
بس عزادار غم شیر خدا هست حسین

طرفی زینب و کلثوم و غم بی پدری
غم فقدان پدر با همه ی دربدری

بشنید از پدرش قصه ی عاشورا را
قصه ی آن تن بی راس و شه تنها را

گفت زینب بخداوند غمت بسیارست
همره راه اسیریت . سر دلدارست

زینبم داغ حسینت بخدا میبینی
با تنی زخمی و با راس جدا میبینی

همه سرهای بریده به روی خاک ببین
ساقی ام دست جدا با تن چاک ببین

و چهل منزل اسارت به تو قسمت باشد
همه خواری و حقارت به تو قسمت باشد

لیک تو دختر با عزت حیدر هستی
نوه پاک نبی . نائب کوثر هستی

دست ارباب به دستان علمدار سپرد
گفتن یاری ارباب که از یاد نبرد

گفت عباس من ای ساقی من . نور دوعین
کربلا جان من و جان تو و جان حسین

درد من حاجت من را تو روا کن عباس
قسمتم را ز کرم کرببلا کن عباس

همه ی موت و حیاتم به فدای علی است
شکر خالق که تمامم ز برای علی است

دست این زارع شیراز به دستان تو هست
نوکری کردنم از لطف فراوان تو هست

شعر ولادت حضرت معصومه (س) 31 اردیبهشت 1402

من بقربان گل روی تو ای معصومه
میل این جان و جهان سوی تو ای معصومه

خنده موسی جعفر ز نگاهی بر تو
شادی قلب برادر ز نگاهی بر تو

خواهر حضرت سلطان . ادبم را بنگر
ای عزیز دل جانان . ادبم را بنگر

نور تو نور رضا هست به دل . معصومه
جلوه ات کار خدا هست به دل . معصومه

ای شفیعه به همه . شیعه ی حیدر . خانوم
دستگیر دل هر عاشق کوثر . خانوم

زینب دوم و زهرای رضایی بی بی
گوییا همره شه .کرببلایی بی بی

قلب تو مرکز عشقی به برادر باشد
عاشق روی رضا . دیده ی خواهر باشد

سر تعظیم به درگاه . فرود آوردم
ادبم را به در مرکز جود آوردم

دستگیر دل عالم تویی ای معصومه
نور و ارامش آدم . تویی ای معصومه

دست من گیر . عزیز دل موسی . خانوم
حاجتم را بده ای نائب زهرا . خانوم

من فدای تو و بابا و برادر جانت
آسمانم شده پر نور از این ایوانت

ادب زارع شیراز . ز الطاف شماست
نور این سینه به صد راز . زالطاف شماست

شعر ولادت امام رضا (ع) 10 خرداد 1402

عالم عرش حق از آل محمد آمد
سبب خلقت عالم . گل سرمد آمد

بضعه ی پاک نبی هست امام ثامن
پدرش باب حوائج شده و خود ضامن

موسی ی جعفر صادق شده بابای رضا
شده آغوش ولی . مامن و ماوای رضا

رافتش از سر مهرست جهانی شده است
او برای دل من . شاه شهانی شده است

در زیارت برو دلتنگ و چه شادان برگرد
فارغ از جان و جهان با سر و سامان برگرد

حجت و نور . رضا هست که سلطانم هست
او شهنشاه و امید دل ویرانم هست

روز میلاد  . حریم تو پر از  دلداده ست
از کرم بر همگان . مهر و محبت داده ست

آمدم بر درت ای سید خوشبو آقا
دستگیر منی ای ضامن آهو آقا

من اسیر غم عشق توام ای حافظ دل
صاحبم هستی و آقای من ای واعظ دل

شکر حق نور ولای تو بر این بنده گواست
شاهد عاشقی ام با گل روی تو خداست

رزق من . وصل تو باشد که امامم هستی
ای خداشکر که مولای تمامم هستی

سینه ی زارع شیراز . ولایت دارد
حضرت عشق . بر این عبد . عنایت دارد

شعر شهادت امام جواد (ع) 29 خرداد 1402

پسر فاطمه در حجره ی دربسته . جواد
شده از ظلم و جفا . پر غم و دلخسته . جواد

العطش گفته و نالیده از این غربت و غم
اشکریزان ز غم ذکر حسینی همه دم

گفت بر خاک فدای لب عطشانت حسین
جان من باد به قربان تن و جانت حسین

گفت ای جد غریبم من و این حزن غریب
بین این حجره مرا نیست نه یاور نه حبیب

لیک داغ تو در آن مقتل خونین بوده
غم ذبح تو چقدر روضه ی سنگین بوده

خواهرت دیده سرت گشته جدا از تن تو
خواهرت دیده نمانده ز تو پیراهن تو

من چه‌گریانم ومیسوزم از این روضه . حسین
مثل شمعی شدم افروزم از این روضه . حسین

خواهرت روی تل و جسم تو در گودالست
تو الف گشتی و زینب به مثالی دالست

قدخمیده ست از این غصه ی اعظم اقا
باکی ی روضه ی تو ادم و خاتم اقا

من فدای تو جواد بن رضا اقاجان
همه ی جان و جهانم به فدا اقاجان

اشک این زارع شیراز . نشانی ز تو هست
حجت عصر بیاید که جهانی ز توهست

شعر شهادت امام محمد باقر (ع) 05 تیر 1402

کودکی بودی و دیدی همه ی غمها را
تو کشیدی به جهان غصه ی این دنیا را

چهارساله به دودیده غم عظمی دیدی
قامت خم به همان زینب کبری دیدی

همه سرهای جدا و بدن بی سر شاه
علقمه دست جدا از بدن زخمی ی ماه

خیمه ی سوخته دیدی بفدایت گردم
رخ افروخته دیدی بفدایت گردم

بدن بی سر یاران شهنشه . به زمین
وسط مقتل خون . قامت مولا . شه دین

سر یاران حسینست به نی رفته خدا
راس ان نور دوعینست به نی رفته خدا

عمه ات زینب کبراست اسارت رفته
بین آن قاتل و ان اصل رذالت رفته

همره شمر شده جسم همان عمه ی من
بین ره پای برهنه و دوان. عمه ی من

دیده ام دامن و آتش . همه را من دیدم
دیده ام داغ به این دیده و من نشنیدم

نشنیدم که غمی اعظم از این غم باشد
روضه شاه شهیدست چه ماتم باشد

عمه ها یکطرف و راس بریده . در طشت
خیزران چوب یزیدست و اسیران . سر . طشت

عشق من گریه برای غم تو هست حسین
پادشاه دل من . ماتم تو هست حسین

شعر شهادت حضرت مسلم (ع) 07 تیر 1402

رفتی از یار . سفیری کنی ای مسلم جان
به دل شیعه . امیری کنی ای مسلم جان

ای نماینده ی آقای شهیدان . رفتی
وارد کوفه شدی از سوی جانان رفتی

لیک این کوفی ی نامرد . جفاکار بود
دشمن ال علی . تخم زناکار بود

روز همراه تو گشتند و شبت تنهایی
ای بقربان غریبیت . گل مولایی

ابن عم حسنینی شه مایی مسلم
نائب پادشه کرببلایی مسلم

ای بقربان غمت اخر شب در کوفه
ملتهب گشته ای از تاب و ز تب در کوفه

گریه کردی ز غم غربت اقایت حسین
دلشکسته شدی از غصه ی مولایت حسین

گفتی ای یار نیا . کوفی ی دون نامرد است
بهر آن عشق خداوندی تو بس سرد است

نیزه ها تیز نمودند برای سر تو
ای بقربان سر و آن بدن اطهر تو

زینبت را به اسارت ببرند آقاجان
دخترت را به حقارت ببرند اقاجان

وای از خون گلویت که زمین میریزد
گوییا خون تو از عرش برین میریزد

چه شود با بدن اکبر و اصغر . اقا
چه شود با دل بشکسته ی مادر اقا

اشک میریزم و از سوز جگر میگویم
تو نیا کوفه که با دیده ی تر میگویم

خواهرت داغ تو بیند بفدای غم تو
ای جهانی بنشیند به غم ماتم تو

سرتو روی نی و با سر عباس چه شد
وای من با بدن حضرت الماس چه شد

دست ببریده و یک قامت خونی . بیدست
دل زهراست که از داغ اباالفضل شکست

سر من را که جدا شد بفدای سر تو
خون من باد بقربان غم مادر تو

شعر این زارع شیراز و عنایاتی هست
در همین عصر و همان عصر ملاقاتی هست

شعر عید غدیر خم 16 تیر 1402

عین عشقم یا علی مولا علیست
بهر این دل . سرور و آقا علیست

شین عشقم از شرار این ولاست
رهبرم در هر دو دنیا مرتضاست

قاف عشقم قدرت ایمان اوست
در حرم . جبریل هم دربان اوست

عشق در قلبم نثارت یا علی
حفظ عالم هست کارت یا علی

ای حریمت جنت الاعلای حق
پیرو راه تو در دنیای حق

یاور کل رسولان یا علی
ذکرت آرام محبان یا علی

تو وصی حق احمد . حیدری
بعد طاها بر خلایق رهبری

عاشق نامت جناب کوثرست
حامی نورت خدای داورست

زادگاهت بیت یزدان است و بس
روح تو آرامش جانست و بس

شعر میگویم از این مدح کریم
اشک می آید ز چشمم یا عظیم

در غدیرخم تو مولا گشته ای
ماسوی الله را تو آقا گشته ای

ای نگار فاطمه . مولاعلی
ای بهار فاطمه . مولا علی

هل اتای سوره قران تویی
در بیانش . معنی انسان تویی

رستگاری با ولایت میشود
حفظ یاران با دعایت میشود

روح ایمان از محبت بر تو هست
حضرت عشقم شد امشب دل . چه مست

مست ایوان حریمت گشته ام
عاشق دست کریمت گشته ام

یا مفرج . یک فرج با یا علی
اوج میگیرد از اینجا تا علی

زارع شیراز عبد این در است
نوکر و خدمتگزار حیدرست

اشعار محرم 1402

شعر سروده استاد زارع شیرازی 2 محرم 1402 ورود به کربلا

تا رسیدیم غم و درد به قلبم بنشست
ای برادر بخدا رشته ی جانم بگسست

گوییا حرف ز فقدان تو دارد اینجا
دشمنت قصد بر این جان تو دارد اینجا

ای برادر بخدا بی تو فقط میمیرم
من فقط بی تو جوان نه که چنان یک پیرم

گر ببینم سر تو بر سر نی . من چکنم
گر که شد راس تو بس اختر نی . من چکنم

دل من شد نگران. بوی فراقت اینجا
و بگیرد ابد الدهر سراغت اینجا

وای اگر جسم تو بر خاک ببینم ای یار
تن تو زخمی و پر چاک ببینم ای یار

من بی طاقت و داغت چه کند با دل من
غم داغ تو بسوزد همه ی حاصل من

غم ببریده سر و آن بدن بی کفنت
زخمی از نیزه و شمشیر شود جسم و تنت

و اسارت بروم بعد تو ای دلدارم
سر توبینم و از دیده فقط خونبارم

چه شود با گل رخسار رقیه دختر
چه شود کوفه و شام از اذیت بر خواهر

من‌بهمراه تو جان میدهم اینجا اقا
جان بپای سرتان میدهم اینجا اقا

گریه ی زارع شیراز . از این غم باشد
غصه های دلم از ماتم پرچم باشد

__________________________________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی 3 محرم 1402 حضرت رقیه (س)

تو کجابودی و من زیر کتکها مردم
در اسارت فقط از خنده ی اعدا مردم

تن این دخت سه ساله شده نیلی بابا
صورتم نقش شد از ضربت سیلی بابا

زیر آن کعب نی ی خولی ی نامرد لعین
برسرم بود و کتک میزد و من روی زمین

من یتیمم بخدا بر تن و رویم نزنید
سنگ از بام بر این جسم و بسویم نزنید

اخرالامر .سر یار .در آغوشم شد
دیدن روی تو بس . غصه فراموشم شد

لب بر این خون لبت دارم عزیزم بابا
من ز دیدار تو میبارم عزیزم بابا

گریه ام بهر یتیمی ست .ندارم طاقت
حال من حال وخیمی ست ندارم‌ طاقت

صورتم صورت زهراست ببین نیلی شد
نیلی از ظلم و کبود از اثر سیلی شد

گریه کردم بخدا تا سر پاکت دیدم
تن صد چاک‌تورا بر سر خاکت دیدم

گودی ی مقتل عاشور پر از نیزه و خون
بدنت بی سر و خون جمع شده چون جیحون

سرت اخر شده مهمان من ای بابا جان
ای بقربان سرت جان من ای بابا جان

ببرم امشب از این شام خرابه بابا
عمه زینب بخدا بی تب و تابه بابا

بس کتک خوردم و عمه سپرم شد ای وای
سر عباس عمو . شب . قمرم شد ای وای

روضه ی زارع شیراز . ندایی دارد
خواستت بوده چنین سوز صدایی دارد

__________________________________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی 6 محرم 1402 حضرت قاسم (ع)

سیزده ساله یتیم گل روی حسنم
گل خوشبوی ز بستان و ز باغ و چمنم

چهره ام ارث ز زیبایی ی بابا دارد
سینه ام در ره دین . یک‌ دل شیدا دارد

من فدایی و بقربان عمو جانم حسین
تشنه ی جام شهادت منم ای جانم حسین

رفت با یک کفن و جنگ نمایانی کرد
رزم و حربش به چنان شیوه ی شایانی کرد

رزم او‌ رزم حسن . ارث چه برتر دارد
و شهامت ز علی . ساقی ی کوثر دارد

اخر الامر بمیرم که صدا زد عماه
با تنی چاک به فریاد . ندا زد عماه

تا عمو بر سرش آمد اثری نادیده
تن او زخم از آن سم مراکب دیده

سر قاسم چو در آغوش عمو شد ای وای
قاتلش هلهل و لبخند عدو‌ شد ای وای

گفت ای قاسم من با تن پر ز نیزه ی تو
اشک و فریادم و تنها تن پر نیزه ی تو

اشک من بند نیامد به سرت قاسم من
بغلت کرد در اینجا پدرت قاسم من

مادرت نجمه . چگونه بدنت را بیند
و چگونه اثر زخم تنت را بیند

شعر این زارع شیراز . فقط از لطفست
اشک این دیده و این راز فقط از لطقست

__________________________________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی 7 محرم 1402 حضرت علی اصغر (ع)

آب بستند و علی اصغر من تشنه شده
بین خیمه بخدا اختر من تشنه شده

شیرخواره ست و عطش بر تن او افتاده
مادرش بر لب گهواره ببین استاده

خیمه بر خیمه که رفتم اثر از آب که نیست
آب بهر لب این کودک بیتاب که نیست

اشک از چشم ربابست فقط میبارد
نگرانی ز برای علی اصغر دارد

تشنه ام شیر ندارم پسرم اصغر من
اینقدر گریه نکن تو به برم اصغر من

حضرت شاه به خیمه . علی اصغر را برد
تا که سیراب کند گوهر اطهر را برد

علی اش را جلوی دشمن دون . بالا برد
شیرخواره . لب عطشان وسط دعوا برد

گفت ای جمع حرامی . علی اصغر تشنه است
بخداوند قسم دلبر مادر تشنه ست

رحم اگر بر من اولاد نبی نیست که نیست
طفل من آب ندارد اثری نیست که نیست

ناگهان تیر سه شعبه . چو گلویش وا کرد
و ندا امده که غربت تو امضا کرد

خنده ای کرد علی در بر بابا آنجا
سوخت قلب پدر از دلبر بابا آنجا

دست در زیر گلویش بگرفته ست حسین
و عبا بر سرش انداخت به آن نور دوعین

از خجالت که رباب این غم دل . نابیند
نکند مادر او بر سر او بنشیند

کنده قبری ز برای پسر نوزادش
ناگهان مادرش امد ز غم فریادش

کربلا سوخت از آن ناله ی مادر . آنروز
رفت در دامن آن کوثر اطهر آنروز

آب بر قبر علی ریخت ز چشمان حسین
ای همه جان و جهان . پاک بقربان حسین

دیده ی زارع شیراز . پر از اشک شده
همه غصه ام از تیر به آن مشک شده

__________________________________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی 8 محرم 1402 حضرت علی اکبر (ع)

اکبرم رفت و نگاهی به سما میکردم
لحظه اخرش از عشق . دعا میکردم

انکه رفت از بر من . شبه پیمبر بوده
در جمالش بخدا سوره ی کوثر بوده

قد وبالاش نگه کردم و گرییدم من
اخرین بار خودم چشم ورا دیدم من

با صدای ابتایت که دلم ریخت علی
دشمنم راس تو بر نیزه چه آویخت

امدم بر بدنت لیک همه اعضایت
قطعه قطعه شده از کینه ی این اعدایت

اربا اربا شده ای …حقد مقامت دارند
جمع اولاد زنا کینه ز نامت دارند

من رسیدم به کنار بدنت بابا جان
ای علی خون تو گشته کفنت بابا جان

دیده وا کن که عدو هلهله برپا کرده
پدرت را که اسیر غم دنیا کرده

ناله ام گشت بلند از غم این داغ شدید
هیچکس . غصه .چنین در همه دنیاش ندید

من که بگذاشته ام صورت خود بر رویت
ابتا گفتی و چون باز . دویدم سویت

گریه کردم به کنار بدن زخمی ی تو
قاتلم شد بخداوند. تن زخمی تو

دل این زارع شیراز . وفاخانه ی توست
هر کجا نور بود از غم کاشانه توست

__________________________________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی 9 محرم 1402 حضرت ابوالفضل العباس (ع)

علقمه . قتلگه جان علمدارم شد
تاابد جایگه سرو و سپهدارم شد

دستش افتاد ولی مشک بدندان آمد
ابن حیدر بخدا با همه عنوان امد

سر زد از دشمن دون . شیر علی هست عباس
رعب افتاد که شمشیر علی هست عباس

نعره ی حیدری اش . عشق میادین شده است
چشم عباس . جهانست و جهانبین شده است

چه نفوذی به نگاهش سوی ابتر دارد
قمر هاشمیان . شور ز حیدر دارد

دشمن از هیبت عباس فراری شده است
نور ساقی به قلوبست که جاری شده است

اخر الامر عمودی به سرش زد دشمن
داغ سنگین بنشسته به دل زینب و من

ای بقربان دو دستت که زمین افتاده
دست ببریده چنان ماه مهین افتاده

ای مه هاشمی ام فرق سرت مثل علیست
نور این قامت تو سوی خداوند جلیست

ساقی من بخدا کینه ی بابا دارند
کینه از حیدر و از کوثر طاها دارند

ساقی ام رفتی و این قلب . شکسته چکنم
دل من بر سر نعش تو نشسته چکنم

کمرم خم شد از این داغ جهانسوز . عباس
چشم من تار از این اشک غم افروز. عباس

چه بگویم به رقیه چه بگویم به رباب
چه بگویم ز تنت یا ز غم قلب کباب

اشکریزان غمت . دیده ی من ای عباس
نام تو بر لب خشکیده ی من ای عباس

رفتم و خیمه ی تو نقش زمین کردم من
و نگاهی بسوی عرش برین کردم من

گفتم الله . شدم بیکس و یاور . الله
من غریبم پسر پاک پیمبر . الله

گفتم ای زینب من . داغ برادر داری
رفت اباالفضل و غم حضرت اختر داری

آن علمدار و‌سپهدار و جهاندارم رفت
اشک میریزم از این غصه که سردارم رفت

تا ابد زارع شیراز . غلامی دارد
هردم ای حضرت عباس . سلامی دارد

__________________________________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی شب عاشورا 1402 درد دل حضرت زینب (س)

شب هجران شد و دلداده ی تو حیرانست
قلبت اماده وصل و بسوی جانانست

من پریشان توام ای همه ی عشق . حسین
من بقربان توام ای همه ی عشق حسین

گر که بی یار شوم وای بحال زینب
بیکس و کار شوم وای بحال زینب

ای برادر تو بگو بعد غمت چون سازم
در همه عمر . فقط بر نگهت مینازم

گر تنت را کف گودال ببینم چه کنم
گر کنار تن خونیت نشینم چه کنم

طاقت دوری تو بر دل این خواهر نیست
صبر بر داغ تو در قلب همین دختر نیست

روز و شب . چشم رقیه . نگهت میخواهد
یک علمدار رشید این سپهت میخواهد

با غم دوری تو داغ تن بی سر تو
با غم اصغر تو داغ علی اکبر تو

غم دستان بریده ز علمدارت وای
غم آن مشک دریده ز سپهدارت وای

اینهمه غم به دل زینب کبری ای وای
واسیری به ره کوفه و اعدا ای وای

آتشی بر دلم افتاده حسین جانم حسین
گوییا قلب من استاده حسین جانم حسین

جان این زارع شیراز . فدایت زینب
گودی قتلگه و سوز صدایت زینب

__________________________________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی 10 محرم 1402 ظهر عاشورای حسینی

روی تل آمدم و شاهد این کشتارم
تو شهید منی و اشک فقط میبارم

بدنت زیر دوصد نیزه و شمشیر شده
تنت انگار که کاشانه ی صد تیر شده

خون چه فواره زند در همه ی قتلگهت
پس کجا رفت علمدار رشید سپهت

همه . یاران . به روی خاک . فدایت بشوم
تن تو گشته پر از چاک فدایت بشوم

واعلیای من و گریه ی دخترهایت
ته گودال شده بین دو صد نی . جایت

دیدم اینجا که‌ تنت خونی و بسمل شده است
بین جسم تو و من نیزه چه حائل شده است

دیدم اینجا که نشسته ست بر این سینه ی تو
قاتل آن شمر زنازاده به صد کینه ی تو

خنجرش را بهمان بوسه گه من بگذاشت
بر گلوی تو حسین . خنجر دشمن بگذاشت

تا جدا شد سر تو . جیغ زدم ناله زدم
شد جدا حنجرتو . جیغ زدم ناله زدم
(مداحان محترم این بیت را فقط در مجلس خاصی بخوانید که حقش ادا شود و همه فریاد زنان باشند در غیر اینصورت در مجالس عادی خوانده نشود)

من و این قامت بی راس تو ای یار . حسین
به روی نیزه . نمایان . سر دلدار . حسین

من و سرهای بریده . من و اینقدر شهید
من و این قتلگه و این غم بسیار که دید

جز دل زینب دلسوخته . ای وای به دل
غم بر این سینه ی افروخته ای وای به دل

سوز یک‌ صوت شکسته ست غریب مادر
مادرم اینجا نشسته ست غریب مادر

فاطمه . راس بریده غریب مادر
گفت با صوت کشیده غریب مادر

ظهر عاشورا شد و زارع شیراز . گریست
همره مادر و عمه . به دوصد راز گریست

__________________________________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی 25 محرم 1402 روضه شهادت امام سجاد (ع)

دیده ام صحنه ی گودال و هزاران نیزه
بدن بی سر بابا و کماکان نیزه

همه جا نیزه و خون بود و دو چشمم دیده
وسط معرکه . صد زخم زبان بشنیده

تن پاک شهدا بی سر و   ای وای ز غم
نیلی از کینه . تن دختر و ای وای ز غم

طرفی جمع شهیدان و  بدنها بی سر
طرفی جمع اسیران و چه دهها دختر

ره کوفه ره شامست که پیرم کرده
غم بابای شهیدست اسیرم کرده

چه کنم داغ روی داغ بر این دل دارم
غم جانسوز حسینست در این دل دارم

تاابد گریه کنم بر غمت ای سالارم
یاد آن راس بریده کنم و میبارم

غم عباس شهید و علی اکبر دارم
ز غم روضه ی گودال . فقط بیمارم

من کتک خوردن اطفال و زنان را دیدم
زیر شلاق عدو . دخترکان را دیدم

سنگ بر عمه ی من زینب کبری زده اند
گوییا ضربه ی شلاق به زهرا زده اند

مردم و زنده شدم تا سرت ای شه دیدم
وسط طشت طلا بودی و یک مه دیدم

چوب زد بر لب و دندان تو بابا جانم
خیزران بر سر   بی جان تو باباجانم

دل این زارع شیراز . شده غمخانه
سینه ام بهر ولای تو بود کاشانه

اشعار ماه صفر 1402

شعر سروده استاد زارع شیرازی 1 صفر 1402 ورود به شام

ای برادر بخدا بدتر ازین شام نبود
شام بوده ست و فقط بدتر ازین نام نبود

ظلم کردند به ما . بر سر آن دروازه
سنگ و فحش و غم ما بر سر آن دروازه

داغدار غم تو زینب و جمع اسرا
همه ی شام فقط سنگ زدند بر سر ما

وسط قافله من بودم و دخترهایت
چه بگویم که‌چه شد با تن خواهرهایت

تازیان بر همه‌ زنها زده اند میدانی
و تو از نیزه فقط سوره ی حق میخوانی

قاری خوش سخنم . جسم کبودم دیدی
فحش خوردم وسط کوچه و تو بشنیدی

کوچه ی اهل یهود .از همه جا آتش بود
بر تن دخترکان و سر ما آتش بود

تن زخمی من از سنگ چه‌ دیدن دارد
نقش آن دختر و آن راس . کشیدن دارد

روضه ی اصلی تو . دختر تو‌ برپا کرد
که‌ رقیه بخرابه ز غمت غوغا کرد

سر تو‌ بود و رقیه . سر تو‌ بود و خراب
شام بود آنشب و آن گریه ی از قلب کباب

دخترت همرهت آنشب به سفر رفت حسین
بخدا با غم و با دیده ی تر رفت حسین

چه بگوید ز غمت زارع شیراز . حسین
کربلا . قلب من و محرم آن راز . حسین

____________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی 5 صفر 1402 شهادت حضرت رقیه (س)

چه رهی آمده ام تا دل این شهر خراب
تازیان بود و کتک . کعب نی و قلب کباب

سر بابا به نی و قامت دختر نیلی
من کبودم ز دوصد ضربه ی دشمن . سیلی

طفلم و کودکم و قامت من چون پیرست
ای پدر . خون دوپا از اثر زنجیرست

پای پر ابله دارم رخم همچون زهراست
من اسیرم فقط و یار دلم این صحراست

پیر گشتم بخدا در همه ی کوفه و شام
هیچ دانی که‌چقدر . سنگ زدند از سر بام

قدخمیده شدم و شبه رخ فاطمه ام
من رقیه گل بستان مه علقمه ام

خسته از ضرب کتکهای عدویم بخدا
گریه کن گشتم و دلتنگ عمویم بخدا

سر ببریده ی تو منجی ی من شد امشب
راحت از گریه ی من میشود امشب زینب

شاهد ناله ی من بود همین ویرانه
درهمین شام خرابه شده بهرم خانه

نگذاری که‌ دگر جای بمانم امشب
من ز دشنام عدو . بسکه خزانم امشب

همرهت آیم و قربان سرت میگردم
من فقط بی سر و سامان سرت میگردم

ای بریده سر تو همدم جانم بابا
دخترت را ببر ای روح و روانم بابا

اشک این زارع شیراز . چه‌ سوزی دارد
بر غم عمه ی سادات فقط میبارد

____________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی 20 صفر 1402 – اربعین 1402

با تنی خسته… رخی گلگون و نیلی امدم
با کبود صورت از صد ضرب سیلی امدم

همره یک کاروان نیلی ز ضرب تازیان
زیر شلاق عدو در کوی و برزن بی امان

کوفه رفتم شام رفتم جای من ویرانه شد
خواهرت ناموس تو بی صاحب و کاشانه شد

دخترت نیلی ز سنگ و خواهرت نیلی ز کین
این مصیبت. اعظم است ابن امیر المومنین

کوفه در زندان کوفه جای ما شد یا اخا
شام هم بین خرابه کربلا شد یا اخا

دخترت شد روضه خوان و بانوان. گریان تو
ای بقربان سرت زینب شود قربان تو

دخترت در بین ویران با سرت ماوا گرفت
آن سه ساله در همانجا بزم عاشورا گرفت

بوسه ای زد بر لبانت . آه سردی میکشید
ناله ای کرد و کنار راس پاکت آرمید

ای برادر از همه غمها بپرس از من ولی
از غم آن دخترت پرسش نکن جان علی

خاک کردم بین ویران .جسم آن دخت شهید
غم کشیدم مثل این غم را کسی دیگر ندید

اربعینت گشته و زخمی و نالان امدم
پیر گشته زینبت با آه و افغان امدم

من اسیر عشق تو هستم فدایت یا حسین
در جهانی منتشر گردد ندایت یا حسین

زارع شیراز باشد خاکبوس حائرت
تاابد این عبد دلخسته . غلام و زائرت

____________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی 28 صفر 1402

من و این زهر و جگرها. من و آن کوچه ی غم
آن مصیبت که از آن گریه کنم من همه دم

روضه ام زهر و همین پاره جگر نیست بحق
که غریبی بجز این قلب حسن کیست بحق

روضه ام‌ روضه ی زهرا همان سیلی هست
روضه ام دیدن مادر به رخ نیلی هست

من در آن کوچه . که سیلی به رخش زد بودم
از همان ضربت نیلی به رخش زد بودم

مادرم فاطمه بس . نقش زمین شد یارب
بی کس آنوقت . دل حبل متین شد یارب

هشت ساله به کنار تن مادر بودم
همره فاطمه آن هستی ی حیدر بودم

مادرم رفت به آن پهلوی بشکسته ی خود
مادرم فاطمه با آن بدن خسته ی خود

رفت با روی کبود از غم دنیای دنی
من بی مادر و این ماتم دنیای دنی

من غم مادر خود فاطمه دارم دنیا
روز و شب روضه ی زهرا بنگارم دنیا

راحت از این غم عظما ز جهانی گشتم
راحت از غصه و صد اه و فغانی گشتم

زهر . بس کار مرا راحت از این دنیا کرد
راحت از اینهمه درد و همه ی غمها کرد

میروم خدمت مادر به بهشت علوی
خدمت فاطمه و حیدر و وجه نبوی

دیده ی زارع شیراز و کرامتهایت
ای بقربان تو و رزم و شهامتهایت

____________________________________________________________

شعر سروده استاد زارع شیرازی 30 صفر 1402

اثر زهر به قلب و جگرم کاری شد
زهر بهر سفر اخرتم یاری شد

من رضایم بخدا خونجگر از غمهایم
در همین غربت طوسست فقط بس جایم

بین این غربت خود . دل بخدایم بستم
دور از اهل خود و یاد جوادم هستم

من دلسوخته . گریان غم شاه شهید
هردم این دیده و دل بهر حسین آه کشید

گاه گریان غم فاطمه و گاه حسین
روضه جدم حسینست بمن نور دوعین

لحظه ی اخر خود اشک ببارم ای دل
مثل او سر به روی خاک گذارم ای

لیک اینجا پسرم آمد و همدم دارم
سر در آغوش جواد بن رضا بکذارم

لیک در کرببلا شاه شهیدم بی سر
لیک در کرببلا جد غریبم پرپر

بدنش زیر نی و خنجر و شمشیر شده
تن پاکش که پر از قاطبه ی تیر شده

زینبش ناله زنان از روی تل است خدا
دختران . اهل وعیالش سوی تل است خدا

عمه ام‌ دید سرش را ز تنش ببریدند
خواهر و دختر او قامت بی سر دیدند

ای خدا بر تن او اسب ز کین . میراندند
در دل مقتل او هلهله کردند خواندند

وای از این درد و ازین غصه ی اعظم یارب
بس نباشد به غمش گریه ی ادم یا رب

زینبش راه اسارت چه تحمل کرده
دخترش ننگ حقارت چه تحمل کرده

گریه ی زارع شیراز ز اشک و غم تو
یاحسین عبد توام خادم این ماتم تو

اشعار فاطمیه 1402

شعر اول فاطمیه اول ۱۴۰۲ سروده استاد زارع شیرازی ۵ آذر ۱۴۰۲

صورتت نیلی شد و تنها شدم
بعد تو آواره ی صحرا شدم

زخم پهلو شد دلیل گریه ام
زخم بازو شد دلیل گریه ام

روی تو از ضرب سیلی شد کبود
جز حسن در بین آن کوچه نبود

سوختی آتش گرفتی بهر من
سقط شد فرزند ما ای ممتحن

محسنم بین در و دیوار رفت
نازنینم دلبر و دلدار رفت

خون تو پاشید بر سطح جدار
بس خزان شد عمر پاکت ای بهار

هیجده ساله گلم زهرای من
رفت عشقم دلبر دنیای من

بی تو ای زهرا تک و تنها شدم
ای گل بطحا تک و تنها شدم

رفتی و حیدر غریب این جهان
با همه نامردی ی این مردمان

یک مدینه دشمن و یک حیدرت
خانه دار خانه ام شد دخترت

بعد تو شد بیت الاحزان خانه ام
همسرم . تاریک شد کاشانه ام

من چگویم از حسن ز اشک حسین
گوشه ی خانه نشسته زینبین

وای من از داغ زهرا بر دلم
آتشم زد پهلویش شد قاتلم

زارع شیراز . عبد کوثر ست
تا ابد خادم به باب حیدرست